Op mijn 77ste verkocht ik al mijn bezittingen om een ticket te kopen en de liefde van mijn leven te zien, maar er gebeurde iets onverwachts in het vliegtuig 😢😢
Ik verkocht alles wat ik had. De oude auto, de stoel, de platen. Zelfs het horloge — dat ik bij mijn pensioen had gekregen. Alles voor één ticket. Enkel reis.
Ik vond mijn oude vriendin terug, van wie ik jong en dom was gescheiden en die ik bijna 50 jaar niet had gezien. Maar ik hield altijd alleen van haar en dacht altijd aan haar. Ik dacht dat ze mij vergeten was. Maar dat was niet zo, ook al trouwde ze met een ander en kreeg een zoon.
Nu had ik het adres van mijn geliefde vrouw. Haar zoon antwoordde op mijn brief — hij zei dat ze alles nog weet.
Het vliegtuig steeg op, ik klemde de foto tegen mijn borst. We lachen erop, nog jong, aan de oever van de rivier. Ik hield haar hand vast. De foto is oud, vervaagd, maar ik kende elke kromming van haar glimlach uit mijn hoofd. Na onze laatste ontmoeting zag ik haar nooit meer en wist ik niet hoe ze er nu uitzag.
Op grote hoogte, toen het vliegtuig in de wolken vloog, trilde mijn telefoon. Ik haastte me niet om te kijken. Mijn hart klopte al te hard. Maar ik opende het. En toen stortte mijn wereld in, nu weet ik niet hoe ik verder moet leven. Verder in de eerste reactie👇👇
“Sorry… mama is vannacht overleden. Ze heeft gewacht. Heel erg op je gewacht.”
Ik voelde geen pijn. Alleen… leegte. Alsof alles binnenin me plotseling verstomde. De wereld werd donker. Ik weet niet meer hoe mijn hoofd naar achter viel. Ik hoorde alleen geschreeuw, voetstappen, iemand die iets zei, iemand die mijn hand vasthield.
Ik werd wakker — later. Op de grond. Onbekende gezichten om me heen. Iemand gaf me water. Iemand vroeg hoe het met me ging. Ik knikte. Ik had niets te zeggen. Alleen één ding:
— “Ik kom er toch. Ik had het beloofd.”
En ik kwam er. Kocht een boeket — eenvoudig, veldbloemen. Ging naar het kerkhof. Vond haar grafsteen. Ging naast haar zitten. Legde de foto neer. En het ticket.
— “Sorry. Ik was te laat.”
Daarna zat ik gewoon. Luisterde naar de wind. En de stilte. Ze is hier. Dat wist ik.
Zo is het altijd — we denken dat we nog tijd hebben, dat we nog kunnen omhelzen, kussen, en zonder het te beseffen nemen we afscheid om domme redenen, en dan is het vaak te laat.
Ik heb mijn geliefde nooit kunnen zien, hoewel ik bijna mijn hele leven op onze ontmoeting heb gewacht.
