Bijna drie jaar woonde ik bij mijn dochter in het buitenland. Mijn zoon zorgde voor mijn appartement terwijl ik weg was. Op een dag zei mijn schoonzoon plotseling:
– We hebben er met je dochter over gesproken. We denken dat het tijd is dat je terug naar huis gaat.
Dit was een grote verrassing voor mij, maar op dat moment wist ik nog niet dat er thuis nog een andere verrassing op me wachtte – van mijn zoon.
Nu bevind ik me in een machteloze situatie en weet ik niet wat ik moet doen. Ik vertel mijn verhaal via de link in de reacties, en jullie mogen me gerust advies geven! ⬇️⬇️
Mijn dochter Anna woont sinds 2008 in het buitenland. Daar vond ze de liefde van haar leven.
Ze trouwden, bouwden een sterk gezin op, en in 2022 stelde Anna onverwachts voor dat ik bij hen zou komen wonen.
– Mama, het zou beter voor je zijn hier, – probeerde ze me over de telefoon te overtuigen. – En de kleinkinderen zouden dolblij zijn om je elke dag te zien.
Ik twijfelde lang, maar uiteindelijk stemde ik toe. Bij mijn dochter zorgde ik voor de kleinkinderen, kookte voor het hele gezin en hield het huis netjes.
Mijn dochter en haar man gingen ’s ochtends vroeg naar hun werk en kwamen pas ’s avonds terug. Maar op een dag veranderde alles.
Filip, altijd beleefd maar gereserveerd, kondigde tijdens het avondeten plotseling aan:
– Anna en ik hebben het besproken. We denken dat het tijd is dat je terug naar huis gaat.
Ik had de kracht niet om te protesteren. Ik kocht een ticket en ging terug naar huis.
Maar daar wachtte me een nieuwe verrassing.
Toen ik mijn eenkamerappartement binnenliep, trof ik daar mijn zoon aan.
– Zoon?! – vroeg ik verbaasd.
Het bleek dat hij van zijn vrouw was gescheiden, haar het appartement had nagelaten en… bij mij was ingetrokken. Maar wat me nog meer schokte, was dat er nog een andere vrouw in het huis was. De nieuwe vrouw van mijn zoon. Of beter gezegd, zijn verloofde. Of eigenlijk – de toekomstige moeder van zijn kind.
– Kon je me hier niet tenminste over raadplegen? – riep ik verontwaardigd uit.
– Mama, jij was er niet!
– Maar er zijn toch telefoons?
– Ik wilde je niet lastigvallen…
– En hoe moet ik reageren op het feit dat een vreemde vrouw nu de baas speelt in mijn huis?
Mijn zoon fronste zijn wenkbrauwen:
– Ze is geen vreemde, mama. Ze is mijn gezin. We hebben nergens anders om naartoe te gaan.
Ik zakte neer op de bank en probeerde de situatie te bevatten. Met z’n drieën in een kleine flat wonen? En als de baby wordt geboren? Waar moeten we allemaal slapen?
Ik belde Anna en hoopte dat ze me zou vragen terug te komen. Maar haar stem was kil:
– Mam, sorry, maar dat is onmogelijk. Je bent al vertrokken. We zijn gewend geraakt aan het leven met z’n tweeën.
Zo zit ik nu vast. Overdag dwaal ik door de stad, en ’s nachts slaap ik op een opklapbed in de keuken. De verloofde van mijn zoon liet meteen merken wie hier nu de baas is.
Ik geef niet op en probeer een baantje te vinden. Maar mijn leeftijd werkt niet in mijn voordeel.
Laatst kreeg ik een idee: de ouders van de verloofde van mijn zoon wonen op het platteland. Misschien zouden zij daar kunnen wonen?
– Meen je dat serieus? – reageerde mijn zoon verontwaardigd. – Hoe moet ik dan naar mijn werk komen? Er zijn daar geen fatsoenlijke leefomstandigheden!
– En vind jij het normaal dat ik me een gast voel in mijn eigen huis?
Hij voelde zich beledigd. Maar het is de waarheid.
Elke dag vraag ik me af: hoe lang kan ik dit nog volhouden? Hoe vind ik een uitweg uit deze situatie?
