Mijn dochter en schoonzoon stelden voor om mijn huis te verkopen om een appartement in de hoofdstad te kopen. Ik stemde in, maar stelde één voorwaarde: het appartement moet op mijn naam staan. Ik legde mijn standpunt uit:
Ik heb een garantie nodig dat ik op mijn oude dag niet op straat kom te staan. Na mij zal het appartement aan jullie blijven, en kunnen jullie ermee doen wat jullie willen. 🤔
Mijn schoonzoon werd boos, begon te schreeuwen en noemde me gierig en achterdochtig. Maar ik bleef onvermurwbaar. Maar wat er twee dagen later gebeurde, vernietigde mijn hele leven. Nu weet ik niet meer hoe ik verder moet leven.
Ik vertel mijn verhaal hieronder⬇️⬇️
Toen mijn dochter zes jaar oud was, verloor ik mijn vrouw. Het was de moeilijkste dag van mijn leven. Tijdens haar begrafenis zweerde ik dat ik tot het einde van mijn dagen voor ons meisje zou zorgen.
Sindsdien was al mijn tijd en energie aan haar gewijd. Mijn dochter groeide op tot een slimme, gehoorzame, vriendelijke meid. Ze probeerde altijd te helpen: ze ruimde het huis op en haalde goede cijfers op school.
Toen verscheen er een jonge man in haar leven. Ze stelde me aan hem voor en hij maakte meteen een goede indruk. De jongen was beleefd, rustig, het leek erop dat hij echt om haar gaf.
Toen ze me vertelde dat ze gingen trouwen en bij mij wilden wonen, was ik alleen maar blij.
Maar het bleek heel anders te zijn. Na de bruiloft leek mijn schoonzoon veranderd. Hij werd koud tegen me, was vaak onbeleefd en schreeuwde soms zelfs. Ik probeerde er niet op te letten, ik deed mijn best voor mijn dochter.
Toen ze voorstelden mijn huis te verkopen om een appartement in de hoofdstad te kopen, stemde ik in, maar stelde ik één voorwaarde: het appartement moet op mijn naam staan. Ik legde mijn standpunt uit:
Ik heb een garantie nodig dat ik op mijn oude dag niet op straat kom te staan. Na mij zal het appartement aan jullie blijven, en kunnen jullie ermee doen wat jullie willen.
Mijn schoonzoon werd boos, begon te schreeuwen en noemde me gierig en achterdochtig. Maar ik bleef onvermurwbaar. Na dit incident pakten mijn dochter en schoonzoon hun spullen in en verhuisden ze twee dagen later naar de stad.
Ik dacht toen dat ze gewoon boos was en dat alles met de tijd wel goed zou komen. Maar maanden gingen voorbij, en er was geen telefoontje, geen bezoek.
Onlangs werd ik 60 jaar. Ik dacht dat ze het zich zou herinneren. In de ochtend maakte ik het huis in orde, kookte haar favoriete gerechten, trok een schone overhemd aan en ging zitten wachten. Elk geluid buiten liet me omkijken.
Maar de dag ging voorbij en mijn dochter kwam niet. Ik wachtte tot de avond, totdat het buiten donker werd. Uiteindelijk verzamelde ik het eten, maakte het huis schoon, kleedde me om en ging naar bed.
De tranen rolden vanzelf uit mijn ogen. Misschien had ik haar gekwetst, maar ik bedoelde het toch goed…
En nu probeer ik al een paar dagen te begrijpen: is ze echt zo boos op me? Of heeft ze gewoon een heel ander leven en ben ik niet meer nodig?
