De artsen stonden toe dat de hond de kamer binnenkwam om afscheid te nemen van zijn baasje – een paar uur later kwam de verpleegster binnen en schreeuwde van schrik 😨😢
In de kamer van de palliatieve afdeling heerste stilte. Alleen de hartmonitor gaf af en toe een zwak piepsignaal – nauwelijks hoorbaar, als de laatste adem van het leven in het lichaam van de 82-jarige man.
Hij kende zijn diagnose al lang: uitgebreide uitzaaiingen, onomkeerbare veranderingen. De artsen waren eerlijk – hij had nog maar dagen, misschien uren. Maar het was niet de angst voor de dood die hem vasthield – het was het verdriet van het afscheid. Elke dag keek hij uit het raam en fluisterde:
— Ritchie… Waar ben je, kleintje…
Ritchie – zijn oude, versleten maar trouwe hond, die hij ooit als pup langs de weg vond. Ze waren bijna vijftien jaar samen – ze verloren zijn vrouw, hun zoon, hun huis, vrienden… alles, behalve elkaar.
Op de dag dat de verpleegster kwam om het infuus te vervangen, greep de oude man plots haar hand:
— Laat me Ritchie nog één keer zien… Hij is alleen… Ik kan niet gaan zonder hem nog één keer te omhelzen.
De verpleegster werd bleek. Dieren in de kamer – dat is verboden. Maar er bewoog iets in haar hart. Ze ging naar de hoofdarts. Die keek haar aan alsof ze gek was:
— Dit is een ziekenhuis… Maar… als het zijn laatste wens is…
Twee uur later klonk er zacht geblaf bij de ingang van het ziekenhuis. Een magere hond met een grijzende snuit.
De verpleegster opende de deur van de kamer – en Ritchie sprong zonder aarzeling op het bed. Voorzichtig ging hij op de borst van zijn baasje liggen, zijn kop op diens schouder.
De man fluisterde:
— Vergeef me… Vergeef me dat ik niet bij je was… Mijn kleintje… Dank je wel…
Hij huilde, streelde de hond, kuste hem op zijn kop. En Ritchie jankte zachtjes, alsof hij wilde zeggen: “Ik ben hier. Ik blijf bij je. Tot het einde.”
Zo lagen ze urenlang. De verpleegster besloot hen niet te storen en verliet de kamer. Toen ze later terugkwam en de deur opendeed – gilde ze van schrik 😨😢
Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Toen de verpleegster die avond weer naar binnen ging, verstijfde ze in de deuropening, haar adem stokte.
Ze lagen er nog steeds zoals voorheen. Alleen de monitor was stil.
De oude man was overleden… Maar in zijn armen, met zijn snuit tegen zijn hals gedrukt, lag ook Ritchie. Het hart van de hond kon het afscheid niet aan.
De laatsten die elkaar nog hadden – vertrokken samen. In stilte. In liefde. In trouw.
