Ik ben zwanger van een 55-jarige Italiaan. Toen ik het Martin vertelde, was hij ontzettend blij. “Dit is een wonder!” zei hij terwijl hij mijn handen vasthield. Hij had al volwassen kinderen, kleinkinderen, en had niet gedacht dat hij opnieuw vader zou worden. Hij stelde voor om te trouwen en samen het kind op te voeden.
Ik was ook gelukkig, totdat zijn kinderen van mijn zwangerschap hoorden.
Ik vertel wat ze hebben gedaan via de link in de reacties 👇👇
Na het verlies van mijn man begon ik niet meer voor mezelf te zorgen en sloot ik mezelf af. Na zes maanden werd ik ontslagen.
Op een avond belde een oude vriendin: “Kom naar Italië! Hier kun je geld verdienen en een nieuw leven beginnen.” Ik hoefde niet lang na te denken – ik pakte mijn koffer en vertrok.
Ik vond snel werk: een rijke familie zocht een zorgverlener voor een man genaamd Martin. Hij was 55 jaar oud, geen oude man, maar had na een ernstig ongeluk zorg nodig.
Ik verwachtte een norse rijke man, maar ik ontmoette een slimme, charismatische persoon met vriendelijke ogen. In het begin hield hij afstand, maar al snel werden onze gesprekken ’s ochtends bij een kop koffie iets gewoons.
Hij vertelde over zijn reizen, kinderen, zijn overleden vrouw en deelde zijn gedachten over het leven. Ik merkte dat ik uitkeek naar onze gesprekken.
Ik weet niet wanneer de vriendschappelijke gesprekken iets meer werden.
Ik voelde me gelukkig, maar plotseling…
Ik ben zwanger. Ik ben 46 jaar! Duizend gedachten schoten door mijn hoofd. Hoe is dit mogelijk? Wat zal mijn dochter zeggen, die ook zwanger is?
Toen ik het Martin vertelde, straalde hij van vreugde. Hij had al volwassen kinderen, kleinkinderen, en had niet gedacht dat hij opnieuw vader zou worden. Hij stelde voor om te trouwen en samen het kind op te voeden.
Maar niet iedereen deelde zijn enthousiasme…
Toen Martins kinderen hoorden van mijn zwangerschap, begon een echte nachtmerrie.
“Je hebt dit allemaal in scène gezet!” schreeuwde zijn dochter. “Denk je dat je een deel van de erfenis zult krijgen?” voegde zijn zoon spottend toe.
Ik probeerde uit te leggen dat ik van hun vader hield, dat ik nooit hun geld wilde. Maar niemand luisterde naar me.
Ik zag hoe Martin leed, verscheurd tussen mij en zijn familie. Hij wilde zijn kinderen niet verliezen, maar wilde me ook niet loslaten.
Nu sta ik voor een moeilijke keuze. Ik wil niet in Italië blijven, waar ze me haten. Maar het is ook eng om alleen met een baby te zijn op mijn leeftijd.
