Ze brachten de hond om afscheid te nemen van zijn bazin vóór een gevaarlijke operatie, maar plots begon de hond hard te blaffen en beet de dokter: iedereen was geschokt toen ze de reden hoorden 😱😱
De artsen zeiden dat de operatie noodzakelijk was. Wachten was niet langer mogelijk. De tumor groeide te snel. De overlevingskansen waren slechts twintig procent. De artsen waren duidelijk: of ze ging nu onder het mes, of over een paar maanden zou het te laat zijn. Maar de vrouw wist dat ze misschien nooit meer wakker zou worden, en vroeg daarom om haar hond nog één keer te mogen zien.
– Alsjeblieft, – haar stem beefde. – Laat me mijn hond zien… voordat jullie beginnen.
De artsen keken elkaar aan. De vrouw was 43 jaar. Alleenstaand. Geen familie, geen kinderen. Alleen haar hond – een oude, trouwe Duitse herder genaamd Greta. Ze woonden al meer dan tien jaar samen. Greta was bij haar in de moeilijkste tijden – na het verlies van haar ouders, de scheiding, de ziekten.
– Tien minuten, – zei een van de artsen met tegenzin.
Toen Greta binnengebracht werd, was ze eerst in de war door de geuren en de witte ziekenhuismuren, maar daarna herkende ze haar bazin en rende meteen naar haar toe.
– Hallo, mijn meisje, – de vrouw streelde haar zachte vacht. Tranen vielen op haar handen. – Sorry… Sorry dat ik je achterlaat. Ik ben bang, maar jij hoeft dat niet te zijn. Mijn slimme meisje, ik hou heel veel van je.
De hond kroop helemaal tegen haar aan, bleef stilstaan, en toen plotseling… werd ze alert.
Greta gromde. Het was geen angstig geluid. De vrouw kwam verbaasd overeind toen ze zag hoe haar trouwe hond zich tussen haar en de artsen plaatste die met de brancard de kamer binnenkwamen.
– Greta, wat doe je? Stil! – riep ze bang. Maar de hond bleef grommen.
Een van de artsen zette een stap naar voren om de vrouw naar de operatie te brengen, maar Greta sprong plotseling naar voren – en beet de arts in zijn arm. Ze had dat nooit eerder gedaan…
De artsen waren geschokt toen ze hoorden waarom de hond zich zo gedroeg 😲😱 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
– Haal de hond weg! – schreeuwden de verpleegsters.
De vrouw keek als versteend naar wat er gebeurde. Greta blafte en huilde, probeerde los te komen, alsof ze iets belangrijks, iets urgents wilde zeggen, iets wat alleen zij kon begrijpen.
En toen begreep ze het.
– Wacht, – zei de vrouw moeizaam. – Ik… ik wil de operatie niet meer. Doe een nieuwe controle. Meteen.
– Dat is krankzinnig, – zei de arts terwijl hij zijn verbonden arm vasthield. – Je riskeert je leven!
– Ik voel het… ik moet zeker weten. Zij… zij voelt iets. Mijn hond heeft zich nog nooit zo gedragen.
Diezelfde avond deden ze nieuwe onderzoeken. Nieuwe beelden. Een nieuwe MRI.
Ze konden hun ogen niet geloven. Geen enkele arts.
De tumor was verdwenen. Volledig. Geen spoor meer. Alsof hij nooit had bestaan.
Een week later liep ze alweer met Greta in het park. Zonder infuus. Zonder hechtingen. Zonder angst.
Ze knielde neer voor de hond en drukte haar hoofd tegen haar borst.
– Je hebt me gered. Je wist het. Hoe?..
Greta zuchtte zacht, likte haar wang en legde haar hoofd op haar schouder.
