Mijn man en ik waren bezig met huishoudelijke taken en lieten onze vierjarige, verlamde zoon bij onze dobermann, Tara 😲😲 Wie had gedacht wat er een half uur later zou gebeuren…
In het begin speelden ons kind en de hond vrolijk samen, maar na enkele minuten hoorden we luid, angstaanjagend geblaf. Mijn man en ik renden in paniek naar buiten, bang dat Tara onze zoon iets had aangedaan, maar wat we zagen, schokte ons diep…
Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Onze zoon werd geboren met een ernstige diagnose – een handicap gerelateerd aan het bewegingsapparaat. Tot zijn derde jaar kon hij niet lopen.
De artsen zeiden dat er een minimale kans was dat hij ooit zou opstaan, maar we hielden vast aan die hoop met alles wat we hadden.
Elke dag baden we, keken we hoe hij door het huis kroop, hoe hij verdrietig naar andere kinderen buiten keek. Hij had niemand om mee te spelen – kinderen van zijn leeftijd begrepen zijn toestand niet, en wij, volwassenen, konden geen echte vriend vervangen.
Toen besloten we om een hond te nemen. We wilden dat hij ten minste één echte vriend zou hebben. We kozen een dobermann uit het asiel. We gaven haar de naam Tara.
In het begin hield Tara zich op de achtergrond. Ze vermeed ons, vooral onze zoon. We dachten al dat we een fout hadden gemaakt. Maar toen veranderde alles.
Tara begon naar de jongen toe te komen, ging naast hem liggen, liet hem haar gezicht aanraken en bracht speelgoed. Ze werden vrienden. Ze waren onafscheidelijk.
Wij, de ouders, ademden voor het eerst in lange tijd opgelucht. De jongen glimlachte, lachte – en dat alles dankzij deze hond. We vertrouwden Tara zo dat we hen gerust alleen in de tuin lieten terwijl we met huishoudelijke taken bezig waren.
En op een dag…
Een doordringend, hartverscheurend geblaf schudde het huis. Het was zo luid dat we dachten dat ons hart stopte. We renden in paniek naar buiten, bang voor het ergste. We waren bang dat Tara onze zoon had verwond. Maar wat we zagen, raakte ons diep.
Onze vierjarige zoon stond. HIJ STOND, vasthoudend aan de kinderwagen. Zijn knieën trilden, zijn handen greep stevig de handvatten vast, en naast hem stond Tara te blaffen – alsof ze ons riep, alsof ze schreeuwde: “Kijk! Kijk wat hij heeft bereikt!”
Ik begon te huilen. We renden allebei naar onze zoon toe. Hij keek naar ons met angst, maar in zijn ogen straalde iets nieuws – zelfvertrouwen, kracht.
Het was een echt wonder.
