Voor het huwelijk gaf de grootmoeder van mijn toekomstige echtgenoot me een klein flesje met een groene vloeistof en beval me het te drinken vóór de huwelijksnacht — maar na het huwelijk gebeurde er iets vreemds met mij 😨😱
Voor het huwelijk overhandigde de grootmoeder van mijn toekomstige man me een klein flesje met een groene vloeistof en zei met een vreemde uitdrukking op haar gezicht:
— Drink dit vóór de eerste huwelijksnacht. Als je het niet doet, zul je in je hele leven geen enkele gelukkige dag kennen.
Ik was in de war en wist niet of ze een grap maakte of het serieus meende. Mijn verloofde lachte, omhelsde zijn grootmoeder en vroeg haar om de bruid niet bang te maken met haar “oude tradities.”
Maar in de ogen van de oude vrouw lag iets dat me onrustig maakte — als een waarschuwing.
De bruiloft verliep perfect, ik was gelukkig en dacht niet meer aan dat flesje, tot ik die nacht alleen in de slaapkamer bleef. Op het nachtkastje, naast het boeket, stond precies dat flesje. De dop was een beetje los, en binnenin bewoog een dikke groene vloeistof die leek te leven.
Ik werd nieuwsgierig. Ik herinnerde me de woorden van de grootmoeder en dacht dat het misschien gewoon symbolisch was — zoals een glas champagne voor geluk.
Ik opende het flesje en proefde voorzichtig een paar druppels. De vloeistof was ijskoud, bijna bevroren, met een bittere en metaalachtige smaak.
Na een tijdje begon er iets vreemds met me te gebeuren 😲 En pas toen begreep ik wat er echt in dat flesje zat — en ik was doodsbang. Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Een minuut later voelde mijn lichaam alsof het versteend was. Ik voelde alles — de lakens op mijn huid, de koude lucht, zelfs het kloppen van mijn hart — maar ik kon me niet bewegen. Ik raakte in paniek, wilde mijn man roepen, maar mijn tong voelde verlamd.
Ik wilde schreeuwen, maar mijn stem was verdwenen, alsof onzichtbare vingers mijn keel dichtknepen. Voor mijn ogen flitsten lichten, en toen werd alles zwart.
Ik weet niet meer hoe de nacht voorbijging. Ik weet alleen dat ik ’s ochtends, toen het zonlicht de kamer binnenviel, mijn vingers weer kon bewegen en met moeite uit bed opstond.
Ik ging naar de grootmoeder en vroeg waarom ze me dat drankje had gegeven. Ze antwoordde kalm, alsof ze over iets heel gewoons sprak:
— In onze familie is dat traditie. Om ervoor te zorgen dat de eerste huwelijksnacht soepel verloopt, moet de bruid deze kruideninfusie drinken. Het schakelt het lichaam tijdelijk uit, zodat je niets voelt. Dat is belangrijk.
Haar woorden raakten me als een ijskoude klap. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik was bang — echt bang — want ik begreep dat deze familie leefde volgens vreemde, oude en misschien gevaarlijke wetten.
En ik… moest nu een deel van hen worden.
