Tijdens mijn huwelijksnacht moest ik mijn bed afstaan aan mijn dronken schoonmoeder: de volgende ochtend ging ik de kamer in en zag iets verschrikkelijks op het laken 😱😲
De bruiloft was voorbij, en mijn man en ik gingen naar de kamer die voor de pasgetrouwden was klaargemaakt.
Ik wilde alleen maar mijn jurk uittrekken, mijn make-up verwijderen en eindelijk alleen zijn met mijn man. Alles leek zo magisch – tot er plotseling hard op de deur werd geklopt.
Toen mijn man opendeed, stond zijn moeder daar — dronken, nauwelijks op haar benen, met wartaal en een verwarde blik.
Ze mompelde iets onverstaanbaars, liep langs ons heen en zonder een woord te zeggen, ging ze rechtstreeks op ons bed liggen — tussen de rozenblaadjes — en viel meteen in slaap.
Ik stond verstijfd. Mijn man probeerde haar wakker te maken, schudde haar zachtjes bij de schouder, maar ze reageerde niet.
— Misschien kun jij in de kamer hiernaast slapen, daar staat een bank — zei hij onzeker, terwijl hij me aankeek. — Ik blijf bij mama, voor het geval ze zich niet goed voelt…
— Zo had ik me onze huwelijksnacht niet voorgesteld, — zei ik zacht.
— Ik weet het, het spijt me… maar ze is mijn moeder.
Ik knikte zwijgend en verliet de kamer. De hele nacht lag ik wakker op de bank, mijn gedachten maalden — over de bruiloft, over ons, over hoe belachelijk alles was geworden.
’s Ochtends opende ik de deur van onze slaapkamer — en bevroor… Op het laken lag… 😱🫣 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Zodra ik binnenkwam, rook ik meteen de zware geur van alcohol, vermengd met parfum. De kamer was een chaos — kussens op de grond, de jurk van mijn schoonmoeder half afgezakt, en op de sneeuwwitte lakens zaten donkere vlekken.
Ik liep dichterbij en verstijfde. Het was bloed. Niet veel, maar genoeg om mijn hart te laten bonzen van schrik.
— Mam! — riep mijn man terwijl hij achter me binnenkwam. — Mam, gaat het goed met je?
De schoonmoeder kreunde zachtjes en probeerde overeind te komen. Haar gezicht was bleek, haar lippen droog. Mijn man hielp haar rechtop te zitten, terwijl ik daar stond, niet wetend waar ik moest kijken.
— Wat… is dit? — vroeg ik zachtjes.
Mijn man keek naar het laken en werd lijkbleek.
— Het lijkt erop dat ze ergens is gevallen… misschien heeft ze zich gesneden, ik weet het niet…
Hij bekeek haar handen en zag een kleine, maar bloedende snee in haar handpalm. Waarschijnlijk had ze zich verwond aan een glasscherf terwijl ze probeerde naar ons toe te komen.
De schoonmoeder, nog steeds verward, mompelde:
— Ik… wilde niet storen… ik kon mijn kamer gewoon niet vinden…
Ik bleef stil. Al mijn verwachtingen van die eerste nacht — de romantiek, de warmte, de tederheid — waren vervlogen, als de rozenblaadjes op de grond.
Later, toen mijn man zijn moeder had geholpen zich om te kleden en haar in een andere kamer had gelegd, keerde ik terug. De met bloed bevlekte lakens lagen op de grond, en de geur van alcohol en bloed vulde de kamer.
Ik dacht: dus dit is het huwelijk. Een beproeving — vanaf de allereerste dag.
