Tijdens de bruiloft stond mijn schoonmoeder op van haar plek en zei tegen de priester dat ze tegen ons huwelijk was: ze had dit antwoord van mij zeker niet verwacht 😲😲
Ik had nooit gedacht dat mijn bruiloft zou veranderen in een echt spektakel. Alles begon al vóór de ceremonie: mijn schoonmoeder besloot dat, aangezien ze geen man had en „jong en mooi“ was, zij absoluut de bruidsmeisje moest zijn. Ik probeerde te protesteren, maar voor mijn man gaf ik toe. „Wat kan er gebeuren? – dacht ik. – Het is tenslotte maar een traditie.“
Maar het ergste gebeurde.
Voor de ceremonie verscheen mijn schoonmoeder in een lange witte jurk. In het wit! Een jurk die meer bij een echte bruid zou passen. Op een gegeven moment rukte ze letterlijk het boeket uit mijn handen en ging trots naast me staan, alsof alle aandacht op haar moest zijn. Ik hield mijn tranen nauwelijks in en weigerde categorisch om naast haar op de foto te gaan.
Het ergste gebeurde echter later. Toen we bij het altaar stonden en onze geloften uitspraken, stelde de priester de bekende vraag: „Is er iemand die tegen deze verbintenis is?“
Toen stak mijn schoonmoeder haar hand op.
— Ik ben ertegen, — zei ze luid. — Dit is mijn enige zoon, en ik ben niet bereid hem aan een andere vrouw te geven. Zoon, laten we naar huis gaan, waarom wil je deze bruiloft?
De gasten waren geschokt, iemand gniffelde. Mijn man stond verstijfd, niet wetende wat hij moest zeggen. Ik kookte van woede, maar tegelijkertijd bedacht ik hoe ik de situatie kon redden.
Met een onbewogen gezicht draaide ik me naar mijn schoonmoeder en zei luid, zodat iedereen het kon horen, iets heel onverwachts 😲😲. Ik vertel mijn verhaal in de eerste reactie, en jullie kunnen me vertellen of ik juist handelde 👇👇
Ik zei streng:
— Mama, heeft u uw medicijnen weer vergeten? De dokter had gewaarschuwd: sla je een dosis over, dan begint u wartaal uit te slaan. Zal ik wat water brengen zodat u kalmeert? Het is tenslotte de bruiloft! Ik ben uw schoondochter en dit is uw zoon. Heeft u mij vergeten?
Daarna richtte ik me tot de gasten:
— Excuseer, mijn schoonmoeder is ernstig ziek en begrijpt soms niet wat ze zegt. Heilige Vader, laten we doorgaan, haar woorden betekenen niets. Ze is verward.
— Maar ik ben niet ziek! — protesteerde de schoonmoeder.
— Ja, ja, u bent helemaal gezond, u bent alleen uw medicijnen een beetje vergeten. Nu is alles voorbij, ik zal ze u geven, — antwoordde ik zacht.
Ze was verward, stapte opzij en ging op een stoel zitten, en de ceremonie ging verder. We trouwden, en op dat moment begreep ik: soms moet je slim zijn om je geluk te beschermen.
