Tijdens de begrafenis van mijn twee maanden oude zoontje zei mijn schoonmoeder dat alles door mij kwam: Toen fluisterde mijn oudere dochter plotseling: — Mam, mag ik vertellen wat oma met het broertje deed? 😨😱
Een paar maanden geleden werd mijn zoon geboren. Hij was niet mijn enige kind — ik heb ook een dochter van zeven.
Na de geboorte van de baby leek mijn schoonmoeder haar verstand te hebben verloren. Ze kwam elke dag langs, bemoeide zich overal mee, leerde me hoe ik de baby moest voeden, in bad doen, in slaap leggen. Volgens haar deed ik alles verkeerd. En als ik het waagde iets terug te zeggen, maakte ze ruzie, schreeuwde, voelde zich beledigd en probeerde haar zoon tegen mij op te zetten.
Soms zei mijn dochter dingen tegen mij waar ik toen geen aandacht aan schonk.
— Mama, geeft oma het broertje goed eten?
— Mama, ze knuffelt hem zo hard, dat doet hem toch pijn?
Ik was moe, prikkelbaar, sliep hooguit twee uur per nacht en schonk geen aandacht aan de woorden van mijn kind.
Maar…
Op een ochtend werd ik wakker om mijn zoon te voeden, en tot mijn afschuw zag ik dat hij niet ademde. Zijn lippen waren blauw, zijn huid koud, zijn lichaam levenloos.
Ik gilde, belde de ambulance, maar het was te laat. De artsen zeiden dat het het “wiegendoodsyndroom” was. “Dat gebeurt”, zeiden ze. Het gebeurt…
Mijn schoonmoeder kwam als eerste. Ze huilde harder dan iedereen, hield haar zoon stevig vast, alsof zij haar kind verloren had, niet ik. Ik stond ernaast als een schaduw, gevoelloos, leeg.
Tijdens de begrafenis, toen het kleine witte kistje al in de grond was neergelaten, hief mijn schoonmoeder plots haar hoofd op en zei luid:
— Mijn jongen is weg, omdat hij zo’n moeder had.
Haar woorden sneden dwars door me heen. Ik gaf mezelf al de schuld van alles, maar dit uit haar mond horen… was ondraaglijk.
Op dat moment keek mijn dochter op en zei zachtjes:
— Mama, mag ik vertellen wat oma met het broertje deed?
Iedereen die erbij was, verstijfde van schrik 😢😱 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Het werd doodstil. Ik knielde naast mijn dochter, probeerde te begrijpen wat ze bedoelde, maar ze wendde haar blik niet af en ging rustig verder:
— Als jij er niet was, kwam oma altijd langs en nam het broertje mee. Ze zei dat hij te veel aan jou gehecht was en dat “echte kinderen naar hun oma moeten luisteren”. Soms liet ze hem heel lang niet eten en zei dat hij daar sterker van zou worden. En als hij huilde, drukte ze hem stevig tegen zich aan en schudde hem, zeggend dat hij verwend was.
Mijn dochter aarzelde even en voegde toen toe:
— Eén keer hield ze een kussen op zijn mond en zei dat hij moest “leren stil te zijn”. Ik was bang en wilde jou bellen, maar ze zei dat als ik ook maar één woord zei, ze me zou meenemen en ik jou nooit meer zou zien. Daarna hoestte het broertje heel lang.
Ik voelde hoe mijn knieën wegzakten. De mensen om ons heen stonden bleek en geschokt, sommigen begonnen te huilen. Mijn schoonmoeder stond onbeweeglijk, met een versteend gezicht, en schreeuwde plots:
— Ze liegt! Ze heeft alles verzonnen! Ze is maar een kind, waarom luisteren jullie naar haar?!
Maar haar stem trilde, haar handen beefden, haar ogen schoten heen en weer — het was meteen duidelijk: de waarheid was aan het licht gekomen. Mijn man stond ernaast, lijkbleek.
En ik keek alleen naar die vrouw die elke dag mijn huis binnenkwam met raad, vermaningen en gemaakte zorg — en nu begreep ik dat het misschien zij was die mijn zoon van mij had afgenomen.
