Tijdens de begrafenis van het meisje landde er plotseling een zwarte raaf op de kist, en enkele seconden later keek iedereen met afschuw naar de vogel
Tijdens de begrafenis van het kleine meisje kwam de hele stad bijeen om haar een laatste eer te bewijzen. De verdrietige gezichten van ouders en vrienden weerspiegelden de ernst van het moment, iedereen huilde. 😲😲
De priester begon troostende woorden te spreken, toen er plots een zwarte raaf verscheen. Zonder geluid streek hij neer op de kist. Zijn veren glansden in het zonlicht en zijn ogen vonkten op een vreemde manier.
Iedereen verstijfde. Iemand slaakte een kreet, iemand deed een stap achteruit. Mensen probeerden de raaf weg te jagen, gooiden steentjes, maar ineens beseften ze dat dit geen gewone vogel was, maar…
Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Op dat moment hief de moeder van het meisje haar hoofd, keek naar de raaf, en er flitste een herkenning over haar gezicht.
— Dat is hem… — fluisterde ze. — Dat is diezelfde raaf. Hij kwam altijd in onze tuin.
De mensen draaiden zich verbaasd om. De vrouw deed een stap naar voren en zei luid, met tranen in haar ogen:
— Onze dochter voerde hem. Bijna elke dag. Hij kwam op het balkon zitten en wachtte tot zij brood voor hem bracht. Ze zei dat hij haar vriend was. Ze tekende ons — mij, mijn man… en hem. Hij stond altijd op haar tekeningen.
Terwijl ze dit vertelde, haalde ze een opgevouwen tekening uit haar tas — ze had hem al die tijd bij zich. Op het papier stonden drie figuren, getekend met kinderhand: mama, papa en het meisje, met daarnaast een zwarte vogel met vriendelijke ogen.
Ze hadden allemaal vleugelarmen, alsof ze één familie waren.
— Hij is gekomen om afscheid te nemen — zei de moeder met een rustige stem. — Hij is niet zomaar een raaf. Hij herinnerde zich haar.
Iedereen stond in stilte, niet in staat om een woord te zeggen. Iets aan dit verhaal raakte ieders ziel.
En de raaf, alsof hij haar woorden hoorde, boog zijn kop respectvol, spreidde na een lange pauze zijn vleugels en verdween in de lucht, achter de bomen.
