Tijdens de begrafenis, toen de kist in de wagen werd geladen, verscheen plotseling een paard: het liep langzaam naar de kist toe, en wat het daarna deed, schokte iedereen 😱😱
Tijdens de plechtigheid, net op het moment dat men de kist in de lijkwagen wilde tillen, verscheen er onverwacht een paard.
Een wit paard, buiten adem, met modder op zijn flanken, maar met levendige, verdrietige ogen. Het kwam langzaam dichter bij de mensen, en daarna — rechtstreeks naar de kist. Wat er toen gebeurde, liet iedereen sprakeloos achter.
Op de dag dat zijn eigenaar stierf, had het paard zich losgerukt uit de stal en was weggelopen. Niemand wist waarheen. De familie van de overledene was te druk met de voorbereidingen van de begrafenis om het te gaan zoeken.
Twee dagen lang had niemand het dier gezien — het leek spoorloos verdwenen.
Maar het paard had het vertrek van zijn meester gevoeld. Ze waren bijna tien jaar samen geweest — hij had het grootgebracht vanaf een veulen, met het gesproken als met een mens, het met de hand gevoerd en verzorgd als het ziek was. Het paard kende zijn stem, zijn voetstappen, zelfs zijn stemming.
De dag van de begrafenis brak aan. De mensen stonden te huilen en namen afscheid van de overledene. Maar precies op het moment dat een paar mannen de kist optilden om deze in de wagen te zetten, kwam het witte paard uit het bos aangerend.
Het stopte abrupt, hinnikte luid, alsof het om doorgang vroeg. De mensen weken instinctief opzij. Het paard liep met vaste tred naar de kist, boog zijn hoofd — en deed toen iets dat iedereen aanwezig diep schokte 😲😨 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Het drukte zijn snuit zachtjes tegen het deksel van de kist, snoof zachtjes en het leek alsof het snikte. Enkele minuten lang heerste er volledige stilte — zelfs de wind hield op met waaien.
Toen, alsof het begreep dat zijn geliefde meester nooit zou terugkeren, liet het paard een lang, diep geluid horen, als een droevige zucht, en sloeg met zijn hoef op de grond. Veel mensen konden hun tranen niet bedwingen.
Toen de wagen startte, ging het paard niet opzij — integendeel, het ging recht ervoor staan en blokkeerde de weg.
Men moest wachten tot het dier vanzelf wegging. Maar zelfs daarna bleef het de wagen volgen — stap voor stap, dravend, robeerde het in te halen, tot het uitgeput aan de kant van de weg instortte.
Later vertelde men dat het paard nog lange tijd op dezelfde plek bleef staan waar het voor het laatst was gezien. Het stond daar stil, zonder te eten, zonder zich te bewegen, starend in de verte — alsof het nog steeds wachtte tot zijn geliefde meester zijn naam zou roepen.
