Tijdens de begrafenis sprong plotseling een van de mannen op de kist met een microfoon in zijn hand en begon te zingen en te dansen: iedereen was geschokt door zijn vreemde gedrag – tot ze de reden ontdekten 😱😲
Een veertigjarige man werd begraven; de ziekte had hem veel te vroeg weggenomen. Op de begraafplaats hadden zich familieleden, vrienden, buren en collega’s verzameld.
De mensen stonden in stilte. Sommigen snikten zachtjes, anderen staarden naar de grond, niet in staat te geloven dat dit werkelijk gebeurde. De kist stond al naast het graf, en enkele mannen maakten zich klaar om hem te laten zakken, toen er plotseling iets gebeurde wat niemand had verwacht.
Een van de aanwezigen, die tot dan toe wat op afstand had gestaan, kwam dichterbij. In zijn handen hield hij een vreemd voorwerp — later begreep iedereen dat het een microfoon was.
Zonder een woord te zeggen sprong de man plotseling boven op het deksel van de kist, en op datzelfde moment begon er een vrolijk, ritmisch lied uit de luidsprekers te klinken. Hij begon te zingen en te dansen, staand op de kist, met een glimlach alsof hij niet op een begrafenis was, maar op een feest.
De mensen verstijfden van schrik. Vrouwen sloegen hun handen voor hun mond, sommigen sloegen een kruis, anderen riepen:
— Dit is respectloos tegenover de overledene!
— Is hij gek geworden?!
De muziek werd steeds luider, en de man bleef zingen zonder aandacht te schenken aan de geschokte blikken en verontwaardigde kreten. De sfeer van rouw veranderde in verwarring en woede.
Toen hij eindelijk klaar was met het lied en van de kist afsprong, renden verschillende familieleden van de overledene naar hem toe, eisten uitleg en dreigden de politie te bellen. Toen vertelde de man de waarheid — en ineens begreep iedereen de reden voor zijn vreemde gedrag 😱😲 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
De man, buiten adem, liet de microfoon zakken en zei zachtjes:
— We waren beste vrienden… Lang geleden maakten we een afspraak: degene van ons die als eerste zou sterven, de ander moest naar zijn begrafenis komen, op de kist klimmen, zingen en dansen. Toen lachten we erom, we dachten dat die dag nog ver weg was. Maar ik had het hem beloofd… en ik kon mijn woord niet breken.
Na deze woorden zei niemand meer iets. Er viel stilte, en sommigen begonnen te huilen. Het vrolijke lied, dat een minuut geleden nog als een belediging klonk, veranderde plotseling in het laatste teken van vriendschap en trouw — een belofte die was nagekomen, gegeven bij leven en gehouden zelfs na de dood.
