Tijdens de bagagecontrole van een oudere vrouw zag de veiligheidsbeambte iets vreemds op het scherm van de scanner en beval de koffer te openen: wat ze binnenin vonden, bracht iedereen in shock 😲😨
De grootmoeder zag er moe maar vriendelijk uit. Bij de paspoortcontrole vertelde ze zachtjes dat ze op weg was naar haar kleinkinderen om de winter bij hen door te brengen — ze hadden elkaar al lang niet gezien, ze miste hen en had besloten hen te bezoeken. Na de documentencontrole rolde ze rustig haar oude grijze koffer naar de controleband.
De veiligheidsbeambte, een jonge man in uniform, keek aandachtig naar het scherm van de scanner. Hij geeuwde terwijl koffer na koffer voorbijging, tot hij plotseling een vreemde afbeelding zag: er zat iets ongewoons in een van de koffers.
— Wacht eens even… — mompelde hij terwijl hij dichter bij het scherm kwam. — Wat is dat daar…?
Hij hief zijn hoofd op, en zijn blik bleef hangen op de oudere vrouw met de hoofddoek, aan wie de verdachte koffer toebehoorde.
— Mevrouw, wat vervoert u daar?
— Niets bijzonders, — antwoordde ze zacht. — Gewoon cadeautjes voor mijn kleinkinderen.
— Mevrouw, — zei de beambte met een frons, — ik zie dat u niet de waarheid spreekt. Wat zit er binnenin?
De vrouw liet haar blik zakken. Haar handen begonnen zichtbaar te trillen. Ze leek bang.
— Er zit niets in… dat heb ik al gezegd.
— Dan moet ik de koffer openen, — zei de beambte vastbesloten.
— U hebt geen recht daartoe! Ik geef u de code niet! — riep ze uit.
Maar het was al te laat. De beambte pakte een tang, het slot klikte open, de koffer ging open — en iedereen verstijfde.
Binnenin zaten… 😱😲 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Binnenin zaten drie levende kippen. Naast hen lag een handvol graan en een oude doek waarmee de grootmoeder ze waarschijnlijk onderweg had bedekt. Eén kip kakelde zachtjes, een andere probeerde eruit te komen.
— Dit zijn… levende kippen, — zei de beambte verbaasd.
— Ja, — antwoordde de grootmoeder kalm. — Ik zei toch dat ik cadeautjes voor mijn kleinkinderen meebracht.
— Mevrouw, u weet dat het verboden is dieren zonder papieren te vervoeren!
De grootmoeder zuchtte diep:
— Ik wilde alleen dat mijn kleinkinderen verse soep konden eten. Daar is alles zo duur, en deze kippen heb ik zelf grootgebracht — ze zijn goed, huiselijk…
De beambte wist niet wat hij moest zeggen. Hij keek naar zijn collega — die haalde alleen maar zijn schouders op. Na een korte bespreking besloot de dienstchef dat de kippen moesten worden overgedragen aan de veterinaire dienst van de luchthaven en dat er een rapport over de vrouw moest worden opgesteld.
Toen het personeel de dieren voorzichtig uit de koffer haalde, begon de oude vrouw te huilen.
— Het spijt me, ik wilde niets verkeerd doen…
De beambte antwoordde zachtjes:
— We begrijpen het, mevrouw. Maar de regels gelden voor iedereen.
De kippen werden in quarantaine geplaatst, en later stemde een lokale boerderij ermee in om ze op te nemen. De grootmoeder mocht uiteindelijk vliegen, maar zonder haar “cadeautje”.
Vlak voor het vertrek zei ze zacht tegen de beambte:
— Zeg tegen hen dat ze mij niet vergeten — die kippen zijn van mij.
De jonge man glimlachte, voor het eerst die dag, en antwoordde:
— Ik beloof het, mevrouw. Ze zullen in goede handen zijn.
