Terwijl ik in het ziekenhuis lag, besloot mijn schoonmoeder haar verjaardag bij ons thuis te vieren: Ze nodigde veertig gasten uit, en het vuile servies en de rommel in huis liet ze aan mij over om op te ruimen: Ik was woedend en besloot wraak te nemen 😲😢
Toen ik met spoed naar het ziekenhuis werd gebracht met een vermoedelijke blindedarmontsteking, had ik nooit gedacht dat het zou eindigen met een operatie en drie dagen aan het infuus en pijnstillers.
Na de operatie waarschuwde de arts me streng: geen inspanning, niets zwaars tillen, niet te lang staan, zodat de hechtingen niet zouden openspringen. Ik verlangde er alleen naar om naar huis te gaan, in mijn eigen bed te liggen en eindelijk tot rust te komen. Maar wat ik zag toen ik de deur opende, liet me verstijven.
Vuile schoensporen over de hele vloer, verfrommelde servetten in de woonkamer, lege flessen, omgevallen glazen. In de keuken een berg ongewassen vaat, opgedroogde etensresten op tafel, een plakkerige vloer en de geur van alcohol overal.
Het leek alsof er een orkaan door het huis was geraasd. Ik stond daar verstijfd van ongeloof, totdat ik een kaart op de koelkast zag: “Gefeliciteerd, mama!”. En toen viel alles op zijn plaats.
Terwijl ik in het ziekenhuis lag, had mijn schoonmoeder besloten haar verjaardag bij ons thuis te vieren. Ze had veertig gasten uitgenodigd, een feest op onze kosten georganiseerd en was daarna gewoon weggegaan, met alle chaos achterlatend.
Ik voelde de woede in me opborrelen. Schreeuwen had geen zin – ze zou toch zeggen dat “het niet zo erg was”, dat “we familie zijn”. Dus besloot ik het anders aan te pakken. Ik moest haar een lesje leren. En dat deed ik 😲😨 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Eerst fotografeerde ik alles – elk bord, elk spoor, elke fles. Ik zette de tijdstempel op de foto’s aan, zodat te zien was wanneer het precies was gebeurd.
Daarna ging ik naar de buren: een vrouw vertelde dat ze harde muziek had gehoord en auto’s had zien aankomen bij ons huis. Een andere buurvrouw had gezien hoe mijn schoonmoeder de gasten zelf bij het hek ontving. Dat was genoeg bewijs.
Ik belde een schoonmaakbedrijf en bestelde een grote schoonmaak – tapijtreiniging, ramen wassen, de keuken grondig poetsen.
Toen alles klaar was, bewaarde ik alle bonnetjes en voegde daar de kosten van medicijnen en de taxi aan toe – want na al die stress begon mijn wond weer pijn te doen.
Daarna ging ik zitten en schreef een korte, zakelijke brief:
“Geachte [naam van schoonmoeder],
Terwijl ik in het ziekenhuis lag na een operatie, werd er in mijn huis een feest gehouden ter gelegenheid van uw verjaardag. Na het feest verkeerde de woning in onaanvaardbare staat.
Ik voeg foto’s toe als bewijs, evenals kopieën van de bonnetjes voor de schoonmaak, de stomerij en de medicijnen. De totale kosten bedragen 62.700 roebel. Ik verzoek u vriendelijk het bedrag binnen tien kalenderdagen te vergoeden.
Met vriendelijke groet, [mijn naam].”
Ik printte alles – foto’s, bonnetjes, de brief – en stuurde het aangetekend met ontvangstbevestiging. Een kopie legde ik op het bureau van mijn man. Zonder uitleg.
Op de derde dag belde mijn schoonmoeder. Haar stem trilde van woede. Ze schreeuwde dat ik “de familie te schande maakte”, dat “je dat niet doet met familie”.
Ik antwoordde kalm: “Zo ga je juist niet met familie om als je een feest organiseert in het huis van iemand die net geopereerd is. Ik vraag alleen om een vergoeding van de schade.” En ik hing op.
Een week later ontving ik een overboeking van precies het bedrag dat ik in de brief had genoemd. Zonder enig commentaar.
Sindsdien heeft ze nooit meer een feest bij ons thuis georganiseerd.
