’s Ochtends ging ik de tuin in — gewoon om de bloemen water te geven en te kijken of de katten het afval weer hadden verspreid, zoals gewoonlijk. Maar zodra ik het hek opende, sloeg een afschuwelijke stank me tegemoet. Zo sterk dat mijn borst zich samentrok en er een metaalachtige smaak in mijn mond kwam.
Ik zette een paar stappen — en verstijfde. Op de grond, naast het bloemperk, bewoog iets. 🫣
Voor mij lag iets slijmerigs, roodachtigs, alsof het binnenstebuiten was gekeerd. Er hing een stank van rottend vlees omheen, alsof iemand een dood dier in de buurt had begraven. Ik deinsde geschrokken achteruit — mijn hart bonsde en de meest gruwelijke gedachten schoten door mijn hoofd.
“Wat is dat? Een larve? Een vreemd wezen? De overblijfselen van een buitenaards wezen?” — ik kon het niet begrijpen. 😲
Ik pakte mijn telefoon, maakte een foto en ging, terwijl ik mijn neus optrok van de stank, op internet op zoek naar antwoorden.
Toen ik in de zoekbalk typte: “rood slijmerig, ruikt naar rot,” gaf de zoekmachine me een bijzonder vreemd en verontrustend resultaat. Ik was geschokt toen ik las wat het werkelijk was. 😨😱 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
De eerste zoekresultaat had als titel:
“Anthurus archeri — de buitenaardse paddenstoel, ook wel bekend als de vingers van de duivel.”
Het bleek dat deze paddenstoel echt bestaat. Hij komt oorspronkelijk uit Australië en Tasmanië, maar heeft zich in de loop der tijd over de hele wereld verspreid.
Aanvankelijk ziet hij eruit als een wit ei — maar al snel breken er rode tentakels uit, die lijken op klauwen of vingers.
Deze tentakels zijn bedekt met slijm en verspreiden een afschuwelijke aasgeur om vliegen aan te trekken, die vervolgens zijn sporen verspreiden.
Mensen die hem voor het eerst zien, denken vaak dat ze de resten van een buitenaards wezen hebben gevonden. Sommigen bellen zelfs de politie of de hulpdiensten.
Maar het is gewoon een paddenstoel. Levend, vreemd, en misschien een van de meest angstaanjagende wezens die de natuur ooit heeft voortgebracht.
Sindsdien loop ik elke dag met een boog om die plek heen. Ik geef de bloemen daar geen water meer.
Laat hem maar groeien — het “geschenk van de duivel” moet je beter niet verstoren.
