Op de begrafenis van mijn grootmoeder merkte ik dat mijn moeder iets onopgemerkt in de kist legde. Mijn nieuwsgierigheid liet me niet met rust en later, toen ik de moed verzamelde om te kijken, kon ik niet geloven wat ik daar zou vinden.
Mijn grootmoeder was voor mij niet alleen een familielid – zij was mijn steun, mijn kompas. Nu, terwijl ik voor haar kist stond, voelde ik alleen maar leegte.
Terwijl de aanwezigen herinneringen deelden, merkte ik dat mijn moeder op afstand bleef. Toen ze naar de kist liep, zag ik hoe ze een klein pakket erin stopte en snel wegliep.
Toen iedereen vertrokken was, liep ik voorzichtig naar de kist en keek er voorzichtig in. Mijn hart bonsde in mijn borst. Op de borst van mijn grootmoeder lag een klein pakket. Het was gewikkeld in een oude zakdoek die ik me uit mijn jeugd herinnerde – grootmoeder droeg die altijd in haar zak.
Ik vouwde de stof voorzichtig open en verstarde.
Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Binnenin lag een vergeeld, verouderd foto – een jonge grootmoeder en een man die ik nog nooit eerder had gezien. Onder de foto stond: “Vergeef me, Viktor.”
Wie was hij? Waarom verstopte mijn moeder dit in de kist?
Op dat moment klonk er een zachte stem achter me:
– Je had dit niet moeten zien.
Ik schrok en draaide me om. Mijn moeder stond in de deuropening en keek me verdrietig aan.
– Wie is hij, mama? vroeg ik, terwijl de bezorgdheid in mij toenam.
Ze kwam dichterbij.
– Dit is je grootvader, zei ze zacht.
Ik staarde verbaasd naar de foto.
– Hoe kan dat? Grootmoeder zei altijd dat grootvader stierf toen jij klein was…
Mijn moeder kneep haar lippen samen en keek weg.
– Hij was niet de man die jij kent als grootvader – haar stem trilde. – Viktor was grootmoeders eerste liefde. Ze wilden samen zijn, maar hij werd onterecht gevangengezet. Toen hij vrijkwam, was ze al getrouwd met jouw “grootvader”. Maar haar hele leven had ze zijn foto bewaard en hem brieven geschreven…
Ik voelde hoe alles binnenin me omdraaide.
– Heeft hij haar gevonden?
Mijn moeder knikte verdrietig.
– Ja. Ze ontmoetten elkaar een jaar voor haar dood. Grootmoeder vroeg hem om vergeving omdat ze niet had gewacht. Hij zei dat hij haar nooit verwijt had.
Ik stond stil, niet wetend wat ik moest zeggen.
– Ze wilde dat hij dichtbij haar zou zijn, al was het zo – mijn moeder knikte naar de foto. – Dit was haar laatste wens.
Ik legde de foto voorzichtig terug, wikkelde hem in de zakdoek en legde hem daar waar hij lag.
