Onze hond staarde onafgebroken naar de muur in de slaapkamer en blafte voortdurend, waardoor we niet konden slapen: we moesten een aannemer bellen en de muur slopen 😱😱
Toen mijn man, onze dochter en ik naar ons nieuwe huis verhuisden, leek het alsof een droom uitkwam. Het huis was oud, maar goed onderhouden: ruime kamers, een gezellig tuin, grote ramen met uitzicht op het bos. We werden op slag verliefd. Het voelde alsof hier een nieuw, gelukkig hoofdstuk in ons leven zou beginnen.
Onze hond, een Dobermann genaamd Rada, leek aanvankelijk tevreden. Ze rende vrolijk door het huis en verkende elke hoek. Maar bijna meteen merkten we iets vreemds: elke dag ging ze op precies dezelfde plek in de slaapkamer zitten en staarde heel lang, heel intens naar de muur. Soms zat ze gewoon stil, maar steeds vaker blafte ze, gromde en krabde zelfs met haar poten aan het behang.
In de andere kamers gedroeg ze zich volkomen normaal. We dachten dat het gewoon een tic was of een reactie op de verhuizing. Maar na verloop van tijd werd Rada’s gedrag steeds aanhoudender. ’s Nachts maakte ze ons wakker met haar geblaf — altijd terwijl ze naar diezelfde muur keek.
In het begin probeerden we haar te kalmeren. Daarna snoeiden we haar terecht. Maar niets hielp. Totdat we op een dag, uitgeput door slapeloze nachten en groeiende angst, besloten: waarom maakt die muur onze hond zo boos?
We belden een bekende aannemer om voorzichtig een stuk muur weg te halen. We verstijfden van afschuw toen we zagen wat er in de muur zat 😨😱 Vervolg in de eerste reactie👇👇
Achter het gipsplaat zat een smalle technische opening. Donkerte, stof, spinnenwebben… en een metalen doos. Stevig ingemetseld in het baksteen.
Toen we het openden, stokte onze adem. Binnen lagen botten, oude kinderschoenen, een knuffel en een heel oud blikje conserven.
Onze handen trilden. We belden meteen de politie. Het onderzoek begon. Het bleek dat er in 1987 een meisje uit dit huis was verdwenen.
Destijds dacht men dat ze van huis was weggelopen, want ze werd nooit gevonden. De zaak werd gesloten, de moeder stierf van verdriet en de vader verhuisde.
De zaak van het meisje werd heropend en er begon een echte jacht op de persoon die misschien nog leeft en zich verstopt.
Rada blafte nooit meer. Sinds die dag is ze niet meer naar die muur gegaan.
