Oma vroeg me om precies een jaar na haar overlijden haar foto van de grafsteen te verwijderen: toen ik de foto eruit haalde, gilde ik van schrik. 😱😱
Vlak voor haar overlijden riep oma me bij zich, toen we alleen waren. Haar stem was zwak, nauwelijks een fluistering:
— Verwijder mijn foto van de grafsteen precies een jaar later. Niet eerder. Beloof je het?
Ik probeerde haar van die sombere gedachten af te brengen:
— Oma, zeg dat nou niet, je blijft nog wel even bij ons…
Maar ze glimlachte flauwtjes, sloot haar ogen en herhaalde:
— Beloof het me…
Ik beloofde het. Diezelfde nacht verliet oma deze wereld.
Een jaar later was ik die vreemde wens bijna vergeten. Maar een belofte is een belofte. Bij haar graf haalde ik eenvoudig de bevestigingen los, en zodra ik de foto eruit haalde, schreeuwde ik:
— Dit kan niet waar zijn…
Vervolg in de eerste reactie ⬇️⬇️
Aan de achterkant van oma’s portret zat een oude, verbleekte foto verborgen van een jonge vrouw — levendig, stralend glimlachend, in een getailleerde jurk voor een oud huis.
Ze leek pijnlijk veel op mij. Alleen droeg ze ouderwetse kleding. Ik maakte een foto van de grafsteen en ging naar opa om antwoorden. Hij leek al op deze vragen te wachten.
Toen ik hem de foto liet zien, glimlachte hij met een zweem van droefheid:
— Dat is je oma. Zo zag ze eruit toen we elkaar leerden kennen. Een echte schoonheid, alsof ze in films had moeten spelen.
— Maar waarom heeft ze dit verstopt achter haar recente portret?
Opa zuchtte, zweeg even en zei toen:
— Ze maakte zich altijd zorgen over hoe ze eruitzag. Vooral toen ze ouder werd. Ze keek vaak in de spiegel en zei: “Waarom legt niemand jonge foto’s op grafstenen? Moeten we voor altijd herinnerd worden als oud?”
En dan voegde ze eraan toe: “Maar als ik een jonge foto erop zet, denken ze dat ik een ijdele oude vrouw ben…”
Ik glimlachte door mijn tranen heen. Alles viel op zijn plaats.
Ze wilde gewoon dat ik — tenminste één keer, een jaar later als de pijn wat gezakt was — haar zou zien zoals ze echt was. Mooi. Levend. Gelukkig.
