Om zes uur ’s ochtends trok de schoonmoeder brutaal de deken van haar zwangere schoondochter af: ‘Sta op, luiwammes! Ik heb honger! Hoe lang denk je nog te blijven liggen?!’ — maar ze had geen idee wat haar de volgende dag te wachten stond 😨😢
De eerste maanden van mijn zwangerschap waren erg zwaar — constante misselijkheid, zwakte, slapeloze nachten. En nu ook nog mijn schoonmoeder, die me geen moment met rust liet.
Elke ochtend — verwijten, geschreeuw, spot. En als ik ook maar één woord terugzei, klaagde ze meteen bij mijn man en dreigde ze ons het huis uit te zetten.
Die nacht had ik bijna niet geslapen. Rond vijf uur begonnen mijn ogen dicht te vallen, maar plotseling klonk er een stem vlak bij mijn oor:
– Sta op, luiwammes! Ik heb honger! Maak iets te eten, je slaapt de hele dag!
Ik kneep mijn ogen dicht en probeerde niet te huilen.
– Mam, ik voel me niet goed, – fluisterde ik. – Ik was de hele nacht misselijk.
– Bewaar je kwaaltjes maar voor jezelf! – snauwde ze. – Vrouwen in mijn tijd kregen kinderen zonder te klagen!
Ik stond op en maakte ontbijt, maar vanbinnen brak er iets in mij. Ik begreep dat het zo niet verder kon. Ik moest een plan bedenken om mijn brutale schoonmoeder een lesje te leren. En dat deed ik… Vervolg in de eerste reactie 👇👇
’s Nachts, toen iedereen sliep, zette ik de luidspreker aan en speelde een opname af — zachte fluisteringen, een huilende baby, zuchten. Ik zette het volume heel laag, zodat het leek alsof de geluiden van ver kwamen.
De eerste minuten gebeurde er niets. Toen hoorde ik het bed in de kamer ernaast kraken — de schoonmoeder was wakker geworden.
Het huis was stil, maar uit de keuken klonk een zacht vrouwelijk gefluister. Alsof iemand huilde. Ze luisterde — het geluid stopte. Ze dacht dat ze het zich verbeeldde.
Een paar minuten later weer — gehuil, geritsel, en toen een mannelijke stem, bijna onhoorbaar. De schoonmoeder schoot overeind in bed, haar hart bonsde.
– Wie is daar?! – riep ze.
Geen antwoord. Alleen een zacht tikje tegen de muur en daarna weer stilte.
Tot de ochtend had ze geen oog dichtgedaan.
– Heb jij niet gehoord dat er vannacht iemand sprak? – vroeg ze me de volgende ochtend met angstige ogen.
Ik glimlachte onschuldig:
– Nee, mam, ik heb de hele nacht niet geslapen, ik las een boek, maar ik heb geen stemmen gehoord. Misschien heb je gedroomd?
De volgende nacht gebeurde alles opnieuw. Gefluister, getik, zacht babygehuil.
De schoonmoeder begon kruistekens te maken en gebeden te mompelen. Ze dacht dat haar overleden man was teruggekomen om haar te halen.
’s Ochtends kwam ze bevend naar me toe.
– Ik kan niet meer, er gebeurt iets in dit huis…
Ik keek haar rustig aan en zei zachtjes:
– Misschien straft God je. Misschien moet je een beetje vriendelijker zijn tegen anderen.
Sindsdien is ze veranderd. Ze schreeuwde niet meer, gaf geen verwijten, maakte me niet meer wakker in de ochtend. Integendeel — ze bracht me thee en vroeg hoe ik me voelde.
En ’s nachts heerste er perfecte stilte in huis. De stemmen waren verdwenen… omdat ik de luidspreker had uitgezet.
