Om haar baan niet te verliezen, stemde de verpleegster ermee in om een verlamde jongeman te wassen: tijdens het bad zag ze iets waardoor ze verstijfde van schrik 😨😲
Na een klacht van weer een patiënt riep de hoofdarts haar bij zich op kantoor.
— Vanaf nu word je gewoon een verzorgster en zal je alleen patiënten wassen.
— Maar waarom doet u dit tegen mij? — probeerde de verpleegster tegen te werpen.
— De patiënten klagen voortdurend dat je de hele tijd op je telefoon zit en naar het scherm kijkt.
— Ja, maar mijn dochter is ziek, ik moet weten hoe het met haar gaat.
— Dat interesseert me niet. Doe wat ik zeg, of je kunt je ontslagbrief schrijven.
De verpleegster had geen keuze en stemde toe. Op haar eerste dag kreeg ze de opdracht om naar de kamer van een jonge man te gaan en hem in bad te helpen.
De man had volledig zijn beweeglijkheid verloren, hij kon alleen zijn nek en ogen bewegen. De afgelopen jaren had hij zich helemaal niet meer bewogen.
Ze ging de kamer binnen, keek naar hem en hielp met moeite de verzorger om hem naar de badkamer te brengen. Ze liet het bad vollopen, controleerde de temperatuur, deed er wat schuim bij en begon hem voorzichtig te wassen. Alles was stil, alleen het geluid van het water en haar zachte zuchten waren te horen.
Maar plotseling zag de verpleegster iets dat haar met afgrijzen vervulde 😱😨
— O, God… dat kan niet waar zijn…
Vervolg in de eerste reactie 👇👇
De jonge man — degene die zich al jaren niet kon bewegen — greep plotseling haar dij vast.
— Mijn God! — riep ze, terwijl ze achteruit sprong. — Wat doet u?!
Ze dacht dat de patiënt zich ongepast gedroeg, maar toen verstijfde ze: ze herinnerde zich dat hij volledig verlamd was vanaf zijn nek.
— Was u dat? — vroeg ze met trillende stem.
— Nee… — fluisterde hij. — Ik heb niets gedaan…
— Maar u raakte me net aan!
— Ik kan niet… ik voel niets…
In paniek riep de verpleegster de arts. Enkele minuten later stormde de hoofdarts de kamer binnen. Hij onderzocht de patiënt, raakte zijn arm aan en riep uit:
— Dat is onmogelijk! Ik was er zeker van dat al zijn zenuwen waren afgestorven!
Hij keek naar de vrouw en zei:
— U hebt per ongeluk zijn elleboogzenuw aangeraakt. Het was een reflex! Dat betekent dat er nog een kans is om zijn beweeglijkheid te herstellen!
De verpleegster stond daar, vol ongeloof. De arts voegde er zachter aan toe:
— U hebt zojuist zijn leven gered. Als we nu met de revalidatie beginnen, kan hij terugkeren naar een normaal leven.
De vrouw sloeg haar hand voor haar mond — tranen stroomden over haar wangen. Die dag besefte ze dat zelfs een toevallige aanraking een wonder kan zijn.
