Nadat we ontdekten dat ik zwanger was, lag mijn hond voortdurend op mijn buik, maar ze blafte naar mijn man telkens als hij probeerde mijn buik aan te raken: Ik dacht dat ze gewoon jaloers was… maar toen ontdekte ik de verschrikkelijke waarheid. 😱😨
Loki en ik waren al beste vrienden lang voordat hij — mijn toekomstige echtgenoot — in mijn leven kwam.
We maakten samen alle belangrijke momenten mee: toen hij me ten huwelijk vroeg, toen we trouwden en toen ik ontdekte dat ik een kind verwachtte.
Loki was altijd aan mijn zijde — trouw, gevoelig en afgestemd op elk van mijn stemmingen, alsof ze een deel van mijzelf was.
Met mijn man kon ze echter nooit goed opschieten. Hij toonde nooit interesse in haar: hij gaf haar geen eten, speelde niet met haar, aaide haar niet. Dat deed ik allemaal — met liefde en dankbaarheid, want deze hond was er voor mij toen niemand anders dat was.
Nadat we van de zwangerschap hoorden, veranderde Loki. Ze had een nieuwe gewoonte ontwikkeld: ze lag voortdurend naast me, legde haar hoofd op mijn buik en luisterde naar het nieuwe leven dat in mij groeide.
Soms, als de baby schopte, blafte ze vrolijk, alsof ze samen met mij blij was.
Maar telkens wanneer mijn man dichterbij kwam om mijn buik aan te raken of te strelen, begon Loki te grommen, ging tussen ons in staan en beschermde me. Eén keer beet ze hem zelfs in de hand. Toen dacht ik nog dat ze gewoon jaloers was of de baby wilde beschermen.
Ik had het mis.
Na de geboorte van het kind ontdekte ik eindelijk de verschrikkelijke waarheid — iets wat mijn hond al lang daarvoor had aangevoeld en waarvoor ze me probeerde te waarschuwen, maar ik had het genegeerd. 😢😱
Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Op een dag, kort na de bevalling, terwijl mijn man in de badkamer was, pakte ik zijn telefoon — gewoon om de wekker te zetten. Per ongeluk opende ik zijn gesprek met zijn moeder.
Mijn hart stond stil toen ik las:
“Ik wil dat kind niet. Ze zal toch voor het kind kiezen, niet voor mij. Soms denk ik dat alles eenvoudiger zou zijn als het niet geboren werd. Ik haat het…”
Ik zat daar, trillend, voelde mijn handen niet meer. Op dat moment begreep ik alles.
Loki had zijn kwaad allang gevoeld, nog voordat ik het zelf zag. Ze wist dat mijn man het kind wilde pijnigen.
Ze beschermde niet alleen mij — ze bewaakte het leven van mijn kind.
En elke keer als ik zie hoe mijn zoon haar zachtjes over de snuit aait, denk ik: als zij er niet was geweest, zou hij er misschien vandaag niet zijn. 🐾💔
