Na de verjaardag van mijn achtjarige dochter verzamelde mijn schoonmoeder alle cadeaus en zei dat ze ze naar haar andere kleindochter zou brengen. Toen ik probeerde in te grijpen, gaf ze me een klap in het gezicht — en toen was mijn geduld op 😢😲
Mijn dochter had net haar achtste verjaardag gevierd. Het huis was gevuld met gelach, ballonnen en de geur van taart. We hadden familie en vrienden uitgenodigd; de kinderen renden rond, de volwassenen praatten, en ik was gewoon gelukkig — alles was perfect verlopen.
Toen de gasten vertrokken waren, bracht mijn man de laatsten naar buiten, en in de kamer bleven alleen mijn dochter, mijn schoonmoeder en ik achter.
Mijn dochter zat blij op de grond en bekeek haar cadeaus — een pop, een knuffelkonijn, een tekenset. Haar ogen straalden van vreugde.
Plotseling liep mijn schoonmoeder naar haar toe, pakte de pop uit haar handen en legde die rustig in een doorzichtige plastic zak. Daarna stopte ze er nog een paar cadeaus bij.
— Oma, waarom neem je mijn cadeaus mee? — vroeg mijn dochter snikkend. — Het is vandaag mijn verjaardag!
— Geeft niets, mama en papa kopen wel nieuwe voor je, — antwoordde ze koeltjes. — Mijn andere kleindochter heeft zulke dingen niet.
Die “andere kleindochter” was de dochter van haar oudste dochter, die in een andere stad woonde. En eerlijk gezegd: daar hadden ze alles — dure speelgoedjes, mooie jurken en een nieuwe tablet.
Ik voelde de woede in me opkomen. Mijn geduld was op, en ik deed iets waar ik geen moment spijt van heb gehad. 😲🫣 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
— U hebt geen recht om de cadeaus van mijn kind af te pakken, — zei ik rustig maar beslist. — Als u de andere kleindochter iets wilt geven, koop dan zelf iets voor haar.
Mijn schoonmoeder draaide zich om en gaf me zonder een woord een klap in het gezicht.
Een harde klap die in de lucht bleef hangen als een ijskoude druppel.
Ik huilde niet. Ik ging rechtop staan, keek haar in de ogen en zei:
— Nu is het genoeg.
Ik liep naar haar toe, pakte de zak met cadeaus en gaf die terug aan mijn dochter.
— Dit zijn jouw spullen, lieverd. Niemand heeft het recht ze aan te raken.
Daarna sloot ik rustig de deur en belde mijn man:
— Kom naar huis. Meteen.
Toen hij binnenkwam en ons zag — onze dochter in tranen en mij met een rode wang — waren woorden overbodig.
Mijn schoonmoeder probeerde zich te verdedigen: “Ik bedoelde het goed”, maar hij onderbrak haar scherp:
— Goed bedoelen betekent niet dat je kinderen verdeelt in ‘de mijne’ en ‘de anderen’.
Sinds die dag komt ze nooit meer onaangekondigd bij ons langs.
En mijn dochter bewaart die pop nog steeds — als herinnering aan de dag waarop haar moeder haar voor het eerst echt beschermde.
