Mama is naar Italië verhuisd en is daar getrouwd met een Italiaan. Afgelopen zomer besloot ze een familiereünie te organiseren – ze nodigde mij en mijn zus uit naar Italië, en alles leek perfect. We kookten samen, wandelden door de straatjes van een klein Italiaans stadje.
Maar op de laatste dag veranderde alles. Tijdens het afscheidsdiner deed mama iets wat ik haar niet kan vergeven. Door die gebeurtenis begon ik zelfs een hekel te krijgen aan mijn eigen zus. En nu… hoe moet ik nog met hen omgaan?
Ik vertel in de eerste reactie wat er precies gebeurde 👇👇
Sinds mijn kindertijd voelde ik dat de liefde in ons gezin nooit eerlijk verdeeld was. Mama had altijd een favoriete dochter – Marie, mijn zus.
Als we allebei iets verkeerds deden, werd alleen ik gestraft. Als we ruzie hadden, was het altijd míjn schuld.
Toen het tijd was om naar de universiteit te gaan, werd ik op basis van mijn harde werk toegelaten tot een gratis plek. Marie lukte dat niet – mama betaalde zonder aarzeling haar studiekosten.
Ik woonde in een kleine studentenkamer met twee andere meisjes en at voornamelijk pasta. Marie woonde in een gezellige huurwoning met nieuw meubilair en kreeg elke week pakketjes van mama.
Na de dood van onze vader vertrok mama naar Italië om te werken. Haar appartement gaf ze aan Marie.
Een paar jaar later trouwde ze met een Italiaan. Ik moet toegeven: hij is een goed mens – beleefd, zorgzaam en rustig. Het was vreemd om te merken dat hij in een week meer warmte toonde dan mama ooit in mijn hele leven had gedaan.
En toen – Marie’s scheiding. Ze kwam met haar twee kinderen terug bij mama wonen, en mama begon hen volledig te onderhouden: huisvesting, kleding, eten, zelfs vakanties aan zee.
Afgelopen zomer nodigde mama ons allemaal uit naar Italië. Het leek alsof we eindelijk dichter tot elkaar kwamen. Ik wilde geloven dat alles aan het veranderen was.
Maar tijdens het afscheidsdiner sloeg de realiteit weer toe.
– Lieve schat, hier, ik weet dat het nu moeilijk is – zei mama en gaf Marie een envelop.
Daarin zat €10.000. Haar kinderen kregen elk €1.000. Mijn zoon en ik – niets.
Ik zei niets, maar mijn blik verried mijn pijn. Mama merkte het en zei glimlachend, alsof ze zich had voorbereid:
– Jij bent toch succesvol, jij hebt mijn hulp niet nodig!
En inderdaad, ik heb het niet nodig. En het gaat ook niet om het geld. Op dat moment wilde ik geen euro’s – ik wilde erkenning, een beetje warmte, gewoon één zin: “Goed gedaan, ik ben trots op je.”
Maar mama koos altijd voor Marie. En zelfs op die laatste avond koos ze opnieuw.
