Ik kwam thuis en ontdekte dat mijn vrouw mijn drie katten had weggedaan.
— Ik kon die vacht overal niet meer verdragen, vergeet het — rechtvaardigde ze zich kort.
Ik ging naar alle asielen in de omgeving, plaatste advertenties en drukte flyers. Ik zocht wekenlang naar ze, maar zonder resultaat. Mijn vrouw zei niet waar ze ze naartoe had gebracht.
Ik had geen andere keus dan wraak te nemen op mijn gemene vrouw, vooral nadat mijn vriend belde en zei dat hij wist waar mijn katten waren 😢 Mijn wereld stond op zijn kop toen ik ontdekte waar ze waren.
Ik vertel mijn verhaal in de link in de reacties, en jullie kunnen je mening delen over of ik het goed heb gedaan. 👇👇
Toen ik de deur opende, werd ik begroet door stilte. Te diep, te onnatuurlijk. Geen geluid van pootjes op de vloer, geen gedempt gemor. Mijn hart kromp samen van een slecht voorgevoel.
— Waar zijn de katten? — vroeg ik mijn vrouw zonder zelfs mijn schoenen uit te trekken.
Ze zat rustig aan de tafel en bladerde op haar telefoon. Zonder op te kijken, zei ze:
— Ik heb ze weggedaan. Ik kon die vacht overal niet meer verdragen.
Ik stond stil. Ik had geen woorden. Mijn drie harige vrienden waren al deel van mijn leven lang voordat we getrouwd waren. Ze waren mijn familie. En nu waren ze gewoon… weg?
— Wat bedoel je met “weggedaan”? — Mijn stem trilde van woede.
— Dat betekent dat het huis nu schoon is en je eindelijk een normaal leven kunt leiden, in plaats van een slaaf te zijn van die dieren! — Ze keek me aan, en in haar ogen was geen enkel teken van spijt.
— Waar heb je ze heen gebracht?
— Ze zijn in goede handen, — antwoordde ze kort. — Vergeet ze.
Vergeten? Hoe kun je ze vergeten? Van binnen draaide alles om. Dit was niet zomaar een actie — dit was verraad.
Ik ging naar alle asielen in de omgeving, plaatste advertenties en drukte flyers. Ik zocht wekenlang naar ze, maar zonder resultaat. Mijn vrouw zei niet waar ze ze naartoe had gebracht, en in haar ogen las ik irritatie, alsof ik het probleem in deze situatie was.
Toen stuurde een kennis van het asiel me een bericht:
“Ik denk dat ik je katten heb gezien. Een paar dagen geleden bracht een vrouw drie katten die erg op de jouwe leken.”
Mijn hart begon wild te slaan. Ik belde meteen.
— Zijn ze nog bij jullie? — vroeg ik, ademloos.
— Sorry, maar ze hebben al nieuwe eigenaren.
De wereld begon te draaien. Ik stamelde:
— Wie heeft ze genomen? Ik moet ze vinden.
— We kunnen die informatie niet delen, maar ik verzeker je dat ze in goede handen zijn.
Ik kwam thuis, uitgeput. Mijn vrouw begroette me met een klein glimlachje.
— Nou? Heb je je weer kalm? — vroeg ze met een toon van superioriteit.
Ik keek haar aan en realiseerde me: Ik kan niet meer zijn met iemand die zoiets doet. Diezelfde nacht pakte ik mijn spullen en vertrok. Een week later vroeg ik de scheiding aan.
Maanden gingen voorbij. Op een dag, toen ik toevallig door de website van het asiel bladerde, kwam ik de sectie “Succesvolle adopties” tegen. En ineens… stopte ik.
Mijn katten.
Drie verschillende gezinnen, drie blije kattengezichten, drie nieuwe huizen. Ze waren levend, gezond en geliefd. Ik keek lange tijd naar de foto’s en ademde toen voor het eerst in lange tijd diep in.
Ze waren in orde. En het lijkt erop dat ik ook ben.
