Mijn moeder kwam alleen naar mijn bruiloft, mijn vader kwam niet opdagen. Na het feest gaf mijn moeder me een cadeau van mijn vader: een envelop met een klein bedrag.
Twee weken later belde mijn vader eindelijk om te feliciteren.
— Vond je mijn cadeau leuk? — vroeg hij.
Natuurlijk bedankte ik hem, maar hij leek ergens niet tevreden over. Toen vertelde hij me iets over mijn moeder. Daarna reed ik in tranen naar mijn moeder. Ik vertel wat er is gebeurd via de link in de reacties👇👇
Na mijn geboorte begon mijn vader financiële problemen te krijgen. Op dat moment ontmoette mijn moeder een man die een groot huis had, een stabiel inkomen en een mooie auto.
Alles gebeurde snel: ze vroeg de scheiding aan en gaf mijn vader geen kans om iets goed te maken. Ik herinner me nog goed die dag — mijn vader stond op de drempel en probeerde haar wanhopig te overtuigen, maar ze was onverbiddelijk.
Drie maanden later verhuisden mijn moeder en ik naar haar nieuwe man, terwijl mijn vader in het verleden achterbleef.
Na de scheiding betaalde mijn vader regelmatig alimentatie, maar mijn moeder verbood hem strikt om contact met mij te hebben.
De jaren gingen voorbij. Ik studeerde af en was op het punt te trouwen. We besloten alleen de naaste familie uit te nodigen. Mijn moeder kwam alleen — haar tweede man had haar al lang verlaten. Mijn vader kwam niet. Mijn moeder zei dat hij dringende zaken had.
Na de bruiloft gaf ze me een envelop. Daarin zat een klein bedrag — het cadeau van mijn vader. Ik was geraakt. In de drukte van de bruiloft had ik niet meteen tijd om hem te bellen, maar twee weken later belde hij mij zelf. Het bleek dat hij die tijd in het ziekenhuis had gelegen.
— Vond je mijn cadeau leuk? — vroeg hij.
— Ja, heel erg! We sparen voor een nieuwe koelkast. We hebben bijna genoeg, — antwoordde ik.
Hij lachte:
— Nou, je hebt duidelijke wensen! Ik wacht op de uitnodiging voor de housewarming, die ga ik zeker niet missen.
Toen vertelde hij me iets verbazingwekkends. Twee maanden voor de bruiloft was mijn moeder bij hem langsgekomen. Ze stelde voor om ons een prachtig cadeau te geven — een appartement kopen.
Mijn vader twijfelde geen moment: hij gaf haar een groot bedrag en vertrouwde haar de aankoop toe. Mijn moeder nam het geld en ging weg.
Ik kon mijn oren niet geloven. Ik ging meteen naar mijn moeder, hopend dat dit een misverstand was. Maar ze ontkende het niet eens:
— Ja, ik heb het appartement gekocht, maar het staat op mijn naam. Ik ga het verhuren. Jullie zijn jong, jullie verdienen zelf wel.
Ik keek haar aan en begreep niet: hoe kon iemand die zo dicht bij me stond zoiets doen? Op dat moment brak er iets in mij. Ik kon haar niet langer vertrouwen. Na dat moment heb ik het contact met haar volledig verbroken.
Ook haar familie keerde zich van haar af. Maar zoals het bleek, was dat haar niet eens een beetje aangeraakt. Ze ging gewoon verder met haar leven.
