Mijn schoonmoeder vroeg om een DNA-test omdat onze zoon blond haar had. Ik dacht dat mijn man op mij vertrouwde, maar zijn moeder was vasthoudender dan ik had gedacht.
— Sorry, maar mijn moeder… geeft niet op. Wat als ze gelijk heeft? Kun je de test doen? Dan is het klaar.
Ik beet op mijn lip. Ik had hem niet bedrogen. Ik wist dat het kind van hem was. Maar de vraag om de test te doen raakte me diep.
— Oké, — zei ik. — Laten we de test doen. Maar daarna doe jij wat ik zeg.
Toen de resultaten kwamen, verzamelde ik de hele familie om het grote nieuws te vertellen.
Vervolg in de link in de reacties👇👇
Andrej en ik zijn bijna vier jaar getrouwd. Ons huwelijk was niet perfect, maar we hielden van elkaar en probeerden altijd samen onze problemen op te lossen. Toch was er van het begin af aan een schaduw over onze relatie — zijn moeder, Tamara Petrovna.
Ze verstopte niet het feit dat ze mij niet mocht. Gelukkig woonden we op verschillende adressen en waren onze ontmoetingen beperkt tot de feestdagen. Ik probeerde haar beledigingen te negeren, maar nadat we onze zoon hadden gekregen, veranderde alles.
Tamara Petrovna begon bijna elke dag bij ons te zijn. In het begin dacht ik dat ze gewoon wilde helpen, haar kleinkind wilde zien of ons advies wilde geven. Maar al snel werd duidelijk dat ze andere bedoelingen had.
— Andrej, we moeten een DNA-test doen, — herhaalde ze keer op keer.
— Mam, stop, — zei hij. — Dit kind is van mij, we hoeven het voor de hand liggende niet te bevestigen.
— Voor de hand liggend? — mompelde ze. — Kijk naar hem. Hij lijkt helemaal niet op jou. Blond haar, andere ogen. Zie je dat niet?
Ik probeerde kalm te blijven. Uiteindelijk wist Andrej de waarheid. Hij vertrouwde op mij. Maar Tamara Petrovna was vasthoudender dan ik dacht.
Ze praatte elke dag met hem, besprak het met andere familieleden en overtuigde hen ervan dat het kind niet van hem was. En zij begonnen haar te geloven.
Op een dag kwam Andrej thuis in een vreemde stemming. Hij was stil en vermeed oogcontact. Ik wist dat er iets mis was.
— Sorry, maar mijn moeder… geeft niet op. Wat als ze gelijk heeft? Kun je de test doen? Dan is het klaar.
Ik beet op mijn lip. Ik had hem niet bedrogen. Ik wist dat het kind van hem was. Maar de vraag om de test te doen raakte me diep. Hij vertrouwde niet meer op mij.
— Oké, — zei ik. — Laten we de test doen. Maar daarna doe jij wat ik zeg.
Andrej keek verbaasd naar me, maar stemde toe.
We deden de test. Na een paar dagen kwamen de resultaten: “De kans dat ik de vader ben — 99,99%.” Andrej zuchtte van opluchting en Tamara Petrovna was voor het eerst stil.
— Nou, mam, ben je nu tevreden? — vroeg Andrej terwijl hij haar aan keek.
Ze haalde haar schouders op.
— Oké, ik had het mis. Maar ondanks dat…
Ik luisterde niet meer. Ik had mijn koffers al gepakt.
— Waar ga je heen? — vroeg Andrej verbaasd.
— Ik ga weg. — Ik nam het kind op en keek hem in de ogen. — Ik kan niet leven met iemand die niet op mij vertrouwt.
— Sorry, ik was dom! Ik wilde je niet kwetsen! Het is mijn moeders schuld…
— Jij liet haar ons huwelijk vernietigen. Nu moet je leven met de beslissing die je hebt genomen.
Ik ging weg. Sindsdien heb ik niet meer gesproken met mijn ex-man of zijn familie. Andrej belde, schreef en bood zijn excuses aan. Maar het was te laat. Wanneer vertrouwen eenmaal verbroken is, kan het niet meer hersteld worden.
