Mijn schoonmoeder bracht bij elk bezoek pistachenoten in een doorzichtig zakje mee voor mijn vijfjarige dochter: in het begin dacht ik dat het gewoon een onschuldig lekkernijtje was — tot mijn dochter op een dag hevige buikpijn kreeg 😨😱
Ik wist heel goed dat mijn schoonmoeder zielsveel van haar kleindochter hield. Ze kwam haar elke week bezoeken. Ze speelden samen, kletsten onafgebroken — alles leek normaal. Maar er was één detail dat me van tijd tot tijd ongerust maakte.
Mijn schoonmoeder kwam altijd met hetzelfde doorzichtige zakje pistachenoten. Mijn dochter was er telkens dolblij mee, alsof het het mooiste cadeau ter wereld was.
Wat me echter altijd wat vreemd leek, was dat het zakje geen etiket of merk had — gewoon een simpele, doorzichtige plastic zak.
Op een dag kon ik me niet langer inhouden en vroeg:
— Mam, waar koopt u die eigenlijk?
— Van een kennis op de markt, — antwoordde ze achteloos. — Ze zijn heerlijk en natuurlijk, niet zoals die in de winkel vol met chemische troep.
Ik zei niets. Grootmoeders zijn nu eenmaal zo — ze houden van alles wat “natuurlijk” is.
Maar op een dag, na weer een bezoek, begon mijn dochter te klagen over buikpijn. Ze huilde, kronkelde van de pijn, en in paniek bracht ik haar naar het ziekenhuis. Daar ontdekten we iets verschrikkelijks 😲😱 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
De arts bleef lang stil terwijl hij naar de testresultaten keek. Toen keek hij me aan en vroeg:
— Weet u zeker dat het kind geen medicijnen gebruikt?
— Natuurlijk niet! Ze is pas vijf jaar oud!
Toen zei hij iets waardoor mijn bloed stolde: er waren sporen van sterke kalmeringsmiddelen in haar bloed gevonden. De doses waren klein, maar gevaarlijk voor een kind.
“Er is iemand die haar dit regelmatig geeft,” voegde de arts eraan toe.
Thuisgekomen opende ik meteen een van de overgebleven zakjes pistachenoten. De geur was vreemd — de noten leken doordrenkt met iets bitters. Ik verzamelde ze allemaal en bracht ze naar het laboratorium.
De volgende dag kwam het resultaat: de noten bevatten inderdaad resten van verdovende stoffen.
Ik kon het niet geloven. Toen ik naar mijn schoonmoeder ging, leek ze oprecht verrast, zelfs bang.
— Ik bedoelde het niet slecht, — begon ze. — De buurvrouw zei dat je dochter te druk, te nerveus is. Dat is slecht voor het hart, weet je. Ze was vroeger dokter. We dachten dat een beetje kalmerend middel haar geen kwaad zou doen. Ik druppelde gewoon een paar druppeltjes op de noten…
Ik kon mijn oren niet geloven.
— U gaf haar medicijnen zonder dokter? Zonder mij iets te zeggen?!
— Maar ik deed het uit liefde! — riep ze bijna. — Ik wilde haar geen kwaad doen, ik wilde alleen dat ze wat rustiger werd!
Sinds die dag zijn de deuren van ons huis voor haar gesloten. Mijn dochter had veel tijd nodig om te herstellen — zowel lichamelijk als emotioneel.
Nu weet ik: zelfs de beste bedoelingen kunnen gevaarlijker zijn dan elk vergif.
