Toen ik voor het eerst het huis van mijn toekomstige man binnenkwam, verborg zijn moeder haar minachting niet eens.
“Jij denkt dat hij met jou gaat trouwen?” snoof ze.
Ik zweeg. Mijn man en ik kwamen echt uit twee verschillende werelden. Hij was de zoon van een arts en een jurist. Ik groeide op in een weeshuis en werk als boekhoudster. Maar we hielden van elkaar.
Op onze bruiloft kwam mijn schoonmoeder expres in een zwarte jurk – “als rouw voor haar zoon die uit de familie werd weggehaald”.
Ik zei niets. Mijn man probeerde als bemiddelaar op te treden, maar zijn moeder bleef onverbiddelijk. Enkele maanden later begon ze een spel: ze klaagde bij hem dat ik haar zou vernederen, zette familieleden tegen ons op, en één keer legde ze zelfs haar oorbellen onder ons bed om mij vervolgens van diefstal te beschuldigen.
Maar toen gebeurde er iets waardoor mijn schoonmoeder op haar knieën om vergeving smeekte. Ik vertel wat er gebeurde 👇👇
Mijn man kreeg een ongeluk. Ernstige hersenschudding, geheugenverlies, revalidatie. Hij herkende me niet meer.
Toen verscheen zijn moeder in het ziekenhuis, voor het eerst sinds lange tijd met een glimlach.
“Alles komt goed. We beginnen opnieuw, jongen,” zei ze tegen hem.
Ze nam hem mee naar huis. Ze verbood me hem te bezoeken. Ik stond onder het raam, bracht eten, medicijnen, brieven – maar niets werd aan hem doorgegeven. Ik hoorde haar zeggen:
“Die ‘vrouw van je’ is verzonnen. Je bent nooit getrouwd geweest.”
Een maand ging voorbij. Toen nog een. Ik was bijna de hoop kwijt. Tot ik op een dag werd gebeld door een onbekend nummer. Het was mijn man.
“Ik herinner me het weer,” zei hij. “Niet alles. Maar het belangrijkste: jou. Ze loog. Kom alsjeblieft.”
Toen ik het appartement binnenkwam, zat mijn schoonmoeder op de bank. Mijn man stond ernaast met een stapel van mijn ongeopende brieven in zijn hand.
“Waarom heb je tegen me gelogen?” vroeg hij zijn moeder.
Ze zweeg.
“Ga weg,” zei hij. “Of vraag vergeving aan degene die je uit mijn leven wilde wissen.”
Mijn schoonmoeder zakte langzaam op haar knieën voor mij. En voor het eerst in haar leven zei ze:
“Vergeef me.”
