Mijn oma deed alsof ze doof was om ons op de proef te stellen – ik zal nooit het gezicht van mijn familie vergeten toen ze samenkwamen om het testament te horen 😱😱
Mijn oma was zeer rijk, en alle familieleden hadden hun oog op haar fortuin laten vallen – vooral mijn oom en tante. Ze hadden haar bijna letterlijk verteld dat ze haar huis wilden.
Helaas overleed mijn oma. Enkele dagen na de begrafenis riep haar advocaat alle familieleden bijeen in zijn kantoor om het testament voor te lezen. We kwamen met z’n zevenen binnen en zagen op de lange tafel zeven enveloppen en zeven kleine doosjes liggen.
“Gaat u maar zitten,” zei de advocaat met een glimlach. Ik voelde al dat er iets stond te gebeuren. Toen wendde hij zich tot mij: “Jouw oma heeft iets anders voor jou achtergelaten. De rest mag hun enveloppen openen,” kondigde hij aan. Je had het gezicht van mijn oom moeten zien toen hij zijn envelop opende. Want daarin zat… Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Mijn oma was een vrouw met een ijzeren wil, intelligent, scherpzinnig en… schatrijk.
Iedereen in de familie wist dat – en bijna iedereen leek alleen maar te wachten tot ze zou sterven, zodat ze eindelijk hun “verdiende” deel van de erfenis konden krijgen. Vooral mijn oom en tante stonden te popelen.
Een jaar voor haar dood zei oma dat ze haar gehoor had verloren. Iedereen geloofde haar, maar ik merkte vreemde dingen. Ze reageerde soms op uitspraken die ze zogenaamd niet kon horen.
Een keer, toen ik zachtjes aan het bellen was in een andere kamer, reageerde ze ineens op iets wat ik net gezegd had – toen begon ik te twijfelen.
Op een dag, tijdens het voorbereiden van een familiediner, hoorde ik mijn oom en tante gniffelend bespreken wie welke kamer in oma’s huis zou nemen.
Ze noemden haar een “oude gekkin” en klaagden dat ze “veel te lang leeft”. Ik wilde tussenbeide komen, maar voelde plots iemand kijken – ik draaide me om en zag oma.
Ze stond in de deuropening en keek me recht aan. Ze zei niets. Ze knikte alleen zachtjes en glimlachte.
Die avond gingen we samen zitten en bespraken alles. Ze deed niet zomaar alsof – ze had een plan. We begonnen gesprekken op te nemen: alles wat de familie zei toen ze dachten dat oma “doof” was.
Alle gemene, egoïstische uitspraken, regelrechte beledigingen en zelfs plannen over hoe ze haar geld het beste konden verdelen. We bewaarden de opnames op USB-sticks. Precies zeven – één voor elk familielid.
Een week later overleed oma vredig in haar slaap.
Enkele dagen na de begrafenis riep de advocaat de hele familie bij zich in zijn kantoor. Op de lange tafel lagen zeven kleine doosjes en zeven enveloppen. De advocaat glimlachte lichtjes en zei:
– Gaat u zitten. Elk van jullie krijgt een “cadeautje”. Behalve jij, – hij keek naar mij – jouw oma heeft jou iets anders nagelaten. De rest mag hun enveloppen openen.
En toen begon het pas echt interessant te worden.
Elke familielid opende zijn envelop – daarin zat een USB-stick. Tegelijkertijd staken ze die in hun laptops. En plots… klonken hun eigen stemmen in de kamer.
De een sprak over het slopen van oma’s huis en het verkopen van het perceel. De ander lachte dat oma “niets meer doorheeft”. Iemand opperde zelfs om het “proces te versnellen”.
De kamer werd doodstil.
Mijn oom werd lijkbleek. Mijn tante probeerde de USB-stick eruit te trekken, maar het was te laat – iedereen had alles al gehoord. De advocaat stond op en zei kalm:
– Volgens het testament krijgt geen van jullie ook maar een cent. Haar hele bezit – het huis, spaargeld, aandelen en antiek – gaat naar haar kleindochter.
Ik verliet het kantoor met trots en een zwaar hart. Ik had mijn oma verloren, maar haar waardigheid behouden. En de gezichten van mijn familieleden… die zal ik nooit vergeten.
