Mijn oma beantwoordt nooit vragen over haar testament en raadt anderen hetzelfde aan. 😲 Als iemand haar vraagt of ze een testament heeft opgesteld of heeft besloten wie wat krijgt, zegt ze alleen kort:
— Ik heb alles al geregeld.
Op een dag kon ik mijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen en besloot ik haar direct te vragen waarom ze nooit op deze vragen antwoordt. Haar wijze antwoord verraste me. Ik vertel wat ze zei via de link in de reacties 👇👇
Mijn oma is altijd een voorbeeld van wijsheid voor mij geweest. Ze is al negentig jaar oud, maar haar geest is nog steeds net zo scherp als in haar jeugd.
In onze familie staat ze bekend om haar adviezen – het lijkt alsof ze altijd een passend antwoord op elke vraag heeft. Mensen komen naar haar voor raad, en ze weigert nooit om te helpen.
Maar één ding in haar gedrag heeft me altijd verbaasd. Als het gesprek over haar testament gaat, ontwijkt ze het onderwerp steevast. Als iemand haar vraagt of ze haar testament heeft opgesteld of hoe ze haar bezittingen zal verdelen, zegt ze alleen:
— Ik heb alles al geregeld.
Deze woorden lieten me niet met rust. Onlangs besloot ik haar rechtstreeks te vragen:
— Oma, waarom praat je nooit over je testament?
Ze keek me aandachtig aan, en haar vriendelijke ogen glinsterden ondeugend. Toen glimlachte ze lichtjes en zei:
— Er zijn maar weinig mensen die hieruit liefde vragen. Meestal is de echte reden de wens om alles te weten en zich voor te bereiden. Eerst komen de beleefde vragen, dan de “overmatige zorg” en onnodige cadeaus. Maar ik zie de hypocrisie: als de interesse niet op gevoelens is gebaseerd, maar op berekening, verdwijnen zulke mensen zodra ze beseffen dat ze niets krijgen – of juist, zodra ze hebben gekregen wat ze wilden en geen reden meer hebben om te blijven. Daarom ben ik ervan overtuigd dat je nooit details over je testament of de verdeling van je bezittingen moet onthullen – het gaat bovenal om je eigen veiligheid.
Haar woorden zetten me aan het denken. Ik herinnerde me verhalen over families die ruzie maakten over een erfenis en besefte hoe gelijk ze had.
Sindsdien heb ik mijn oma nooit meer naar haar erfenis gevraagd. Maar één ding wist ik zeker: ze had echt overal aan gedacht.
