Mijn man verliet me. 😢
— Je zorgt niet voor jezelf. Je loopt altijd in hetzelfde ochtendjas, je wilt niet gaan hardlopen, en behalve soep en de kleinkinderen interesseert je niks. Ik ben moe. Ik wil een goed verzorgde, interessante vrouw naast me. We zijn van dezelfde leeftijd, maar jij ziet eruit als mijn moeder, zei hij als laatste, wat me heel veel pijn deed.
Maar in plaats van mezelf te beklagen en te lijden door de scheiding, besloot ik wraak te nemen op mijn ex-man. Drie maanden later belde hij me en smeekte me om vergiffenis, maar ik weigerde en ik heb daar geen spijt van.
Ik vertel je hoe ik me wreekte. Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Hij ging echt weg. Hij zei: “Dit is het, ik kan niet meer” – en hij ging.
Ik zat aan de keukentafel, starend naar mijn lege mok, en begreep niet wat er om me heen gebeurde.
Ik zuchtte diep. Het vreemdste was niet dat mijn man me had verlaten. Het vreemdste was dat ik er niet echt van schrok. Het was te verwachten.
Eerlijk gezegd, al tien jaar had ik me geen vrouw meer gevoeld. Ik leefde voor anderen. En hij… hij leefde in zijn eigen wereld.
Drie keer per week naar de sportschool, gezond eten, trainingen, marathons. Zelfs op zijn zestigste zag hij eruit als een advertentie: strak, altijd in een aansluitend T-shirt, met een egale bruine kleur — in de winter! — en licht geverfde slapen.
Onze zoon stemde in: “Papa heeft gelijk, mama, jij zou ook naar de sportschool moeten, een schoonheidsspecialist, diëten…” Ik wuifde het gewoon weg. Geen tijd voor diëten als er drie pannen op het fornuis staan en er een lijst met taken op de koelkast ligt.
En toen… kwam hij gewoon binnen en zei:
— Ik ga. We hebben niks gemeen. Ik wil leven, ademen. En jij…
Hij stotterde even, maar ging verder:
— Jij bent geen vrouw meer. Je bent een oma geworden. Een huisvrouw. En ik wil iemand levendigs aan mijn zijde.
Ik zweeg. Daarna ging ik gewoon op de bank zitten en zei:
— Ga door. Aangezien je al begonnen bent.
Hij haalde zijn schouders op:
— Je zorgt niet voor jezelf. Je loopt altijd in hetzelfde ochtendjas, je wilt niet gaan hardlopen, en je interesseert je alleen voor soep en de sokken van de kleinkinderen. Ik ben moe. Ik wil een goed verzorgde, interessante vrouw aan mijn zijde. We zijn van dezelfde leeftijd, maar jij ziet eruit als mijn moeder.
Twee dagen later pakte hij zijn koffer, liet de sleutels op tafel liggen en ging weg.
Er ging een maand voorbij. Daarna nog een maand. De scheiding werd snel geregeld. Ik verkocht mijn deel van het appartement en huurde een klein studiootje aan de rand van de stad. Ik kocht een waterkoker met bloemen, een deken met schaapjes en — voor het eerst in jaren — rode lippenstift.
Een vriendin nam me mee naar de kapper. Nieuwe coupe, verven, verzorging.
En ineens… werd het lichter. De dromen werden rustiger. Ochtenden – koffie, wandeling in het park. Zonder haast. De kleinkinderen kwamen — maar niet elke dag. En in deze stilte, voor het eerst in jaren, hoorde ik mezelf.
Drie maanden na de scheiding belde mijn ex-man.
— Weet je, je… ziet er goed uit. Ik zag de foto’s van de kleinkinderen.
— Dank je. Ik leef nu voor mezelf.
— Misschien kunnen we afspreken? Koffie drinken…
— Nee. Dank je. Ik heb nu andere plannen.
Ik legde de hoorn neer. Zonder tranen. Zonder spijt.
Wat denken jullie, heb ik het goed gedaan?
