Mijn man stond te pochen voor zijn collega’s dat hij de baas in huis was, maar ik zette hem op zijn plaats.
Ik stond in de keuken salade te mengen, terwijl het luide gelach uit de woonkamer kwam. Mijn man schitterde in het gezelschap van zijn collega’s, die een grap na de andere maakten.
Maar ik had geen tijd of zin om met hen mee te lachen. Zeker niet omdat de meeste van zijn grappen over mij gingen.
Vandaag vierde hij zijn promotie, dus hij had iedereen uitgenodigd in ons huis. Een groot, ruim landhuis waar ik ooit van had gedroomd. We hadden elk onze eigen auto en we kwamen zonder problemen op het werk.
Het leven leek goed te gaan. Maar de laatste tijd begon mijn man zich veel te scherp naar mij toe te gedragen. Alsof hij was vergeten dat ik niet zijn huishoudster ben, maar zijn vrouw.
– Kun je je voorstellen, als ik mijn vrouw toen niet had opgepikt, zou ze nog steeds in haar achtergestelde wereld zitten, hoorde ik zijn luide stem, die werd overstemd door het gelach van de gasten. – Ze werkt als lerares. Zo’n hobby heeft ze, snap je?
Ik zuchtte en probeerde het te negeren. Ik verzamelde de vuile borden van de tafel en ging naar de keuken. Ik voelde me vreselijk. Het is één ding als zulke plagerijen tussen vrienden gebeuren, maar iets heel anders wanneer het gebeurt in het bijzijn van vreemden.
– Wat ga je me vandaag geven, juffrouw? – klonk de stem achter me.
Ik schrok. Van binnen voelde ik me vernederd. Het leek wel alsof het hem plezierde om voor de bühne de baas te spelen en zijn “superioriteit” te tonen.
Ik haalde diep adem en probeerde mijn gezicht in de plooi te houden. Een ruzie maken voor de gasten zou het domste zijn dat ik kon doen.
– Ze kookt best goed, – ging mijn man door, – maar verder heeft ze niet veel andere kwaliteiten. De vaat wordt gedaan door de vaatwasser, de vloeren worden schoongemaakt door de robotstofzuiger, de was wordt gedaan door de wasmachine. En dan zegt ze dat ze moe is! Herinner je je nog, een keer kwam ik naar mijn werk met twee verschillende schoenen! Het was zij die ze zo had neergezet. Ik trok ze ’s ochtends aan zonder te kijken en ging weg.
De gasten lachten. Ik kon het niet langer uitstellen en liet iedereen zien “wie er in ons huis de baas is”. Vervolg in de eerste reactie 👇👇
– Natuurlijk…
Maar zodra ik dit zei, viel er een stilte in de kamer. Honderden ogen waren op mij gericht.
– Wat zei je daar, lieverd? – vroeg mijn man met een koude glimlach.
– Ik zeg dat als je de schoenen niet van elkaar kunt onderscheiden, het niet mijn schuld is, antwoordde ik rustig.
– Natuurlijk, je bent tenslotte mijn vrouw. Je zou me ’s ochtends als een kind moeten helpen.
Ik keek langzaam op naar hem.
– Jij bent een volwassene. Jij bent verantwoordelijk voor jezelf. En ja, ik heb een baan die ik graag doe.
Mijn man kon zijn woede nauwelijks in bedwang houden.
– Lerares. Jij leeft van mijn geld, vergeet dat niet.
Die woorden kwamen harder aan dan een klap in mijn gezicht.
– Moet ik je eraan herinneren, lieverd, van wiens geld we in het begin leefden? Van het geld van mijn ouders. Terwijl jij leerde om een “succesvolle man” te zijn. Ik werkte omdat ik wilde werken, niet omdat ik het nodig had.
Deze keer begonnen de gasten te lachen om hem. Mijn man schonk in stilte een vol glas in en dronk het in één keer op. Ik draaide me om en ging naar de keuken.
Die avond viel ik in slaap met een zware adem op mijn hart. En de volgende ochtend, terwijl mijn man nog sliep, pakte ik in stilte mijn spullen.
Ik ging naar mijn ouders met één duidelijk idee in mijn hoofd: het was tijd om een nieuw leven te beginnen. Een leven waarin ik gewaardeerd werd.
