Na mijn werk kwam ik thuis, maar mijn man was er niet. Plotseling ging de telefoon. Het was hij.
— Je hebt waarschijnlijk gemerkt dat ik de laatste tijd laat thuiskom. De waarheid is dat ik iemand anders heb ontmoet. Alsjeblieft, maak geen scène.
Waarschijnlijk verwachtte hij dat ik zou gaan huilen en schreeuwen, maar mijn reactie was totaal anders. Na mijn antwoord hing hij boos op, en ik ging rustig verder met het klaarmaken van het avondeten.
Mijn antwoord kun je lezen via de link in de reacties👇👇
Rond zeven uur ’s avonds kwam ik thuis. Normaal gesproken zou mijn man dan al thuis zijn, maar dit keer was het appartement leeg.
De kinderen waren bij mijn schoonmoeder, dus ik had geen haast. Ik kon op mijn gemak mijn avondeten klaarmaken, even ontspannen en vroeg naar bed gaan. Waarschijnlijk zou hij weer rond middernacht thuiskomen, zoals hij de afgelopen maanden deed. Om eerlijk te zijn, kon het me niet meer schelen wat hij deed.
Maar toen ging de telefoon. Zijn naam verscheen op het scherm. Ik nam op, en hij kwam meteen ter zake:
— Je hebt waarschijnlijk gemerkt dat ik de laatste tijd laat thuiskom. De waarheid is dat ik iemand anders heb ontmoet. Alsjeblieft, maak geen scène.
Ik trok licht mijn wenkbrauwen op, zonder enige woede of verbazing te voelen.
— Eerlijk gezegd had ik dit niet van jou verwacht. Je weet heel goed dat ik morgen naar de kapper ga en dat jij op de kinderen zou passen. Waarom kon je dit niet morgen zeggen? — antwoordde ik, terwijl ik probeerde mijn irritatie te verbergen.
Hij bleef stil, duidelijk in verwarring, en wist niet hoe hij moest reageren. Hij begreep niet waarom ik niet huilde of hem smeekte om te blijven.
— Luister, ik wil gaan eten. Weet je waar de mayonaise is?
— Vraag je niet eens wie zij is, of waarom ik je verlaat? Maak je je geen zorgen, wil je niet dat ik terugkom? Hou je niet meer van me?
Ik dacht een seconde na en antwoordde toen:
— Het kan me niet schelen wie zij is en ook niet waarom je bent weggegaan. Dat is jouw probleem. Heb je de mayonaise ook meegenomen naar je minnares?
Hij kon zijn oren niet geloven:
— Wat voor vrouw ben jij? Je man verlaat je en jij vraagt naar de mayonaise? — zei hij boos, en op dat moment voelde ik dat het tijd was om het gesprek af te sluiten.
Ik voelde geen pijn of spijt. Het enige dat voor mij telde, waren de kinderen en het huis. Mijn man kon zijn eigen weg gaan. Voor mij was zijn vertrek allang geen verlies meer.
