Mijn dochter zei dat we niet alleen haar bruiloft moesten betalen, maar ook een appartement voor het jonge stel moesten kopen.
Mijn man en ik hebben wat spaargeld — 1500 dollar. Voor ons is dat veel geld, maar mijn dochter zei:
— Wat is dat voor een bedrag? Je kunt daar nog niet eens een normaal bruiloft mee organiseren. En jullie moeten ook nog een appartement voor ons kopen!
Ik was in de war:
— Waar moeten we zo veel geld vandaan halen?
— Verdien het! Wat hebben jullie gedaan terwijl ik er niet was? Jullie hadden meteen aan mijn toekomst moeten denken! En als dat niet kan, verkoop dan jullie huis.
Ik was geschokt:
— Lieverd, maar het is al moeilijk voor ons om werk te vinden…
— Jullie zijn zelf schuldig dat jullie mij zo laat hebben gekregen. Nu hebben jullie geen nut meer, het is gênant om met jullie uit te gaan, — zei ze en smeet de deur dicht.
Mijn man en ik waren erg gekwetst door haar woorden, maar we besloten onze verwende dochter een lesje te leren.
Ik vertel wat we deden via de link in de reacties 👇 👇
Mijn man en ik trouwden toen we 23 jaar waren. Eerst woonden we bij mijn ouders op het platteland, en toen we 35 waren, bouwden we ons eigen huis en maakten de tuin mooi.
Mijn ouders en schoonouders drongen steeds aan:
— Wanneer gaan jullie ons verblijden met kleinkinderen?
We droomden zelf ook van kinderen, maar het lukte maar niet. Pas toen we 39 waren, werd onze langverwachte dochter Kristina geboren.
We hadden zo lang op haar gewacht dat we probeerden haar in alles gelukkig te maken. Kristina kreeg nooit een “nee” voor iets.
Hoewel we op het platteland woonden en van ’s ochtends tot ’s avonds werkten, deed ze verder niets. Ze studeerde goed, ging naar de universiteit en zit nu in haar derde jaar.
Recent vond ze een verloofde en begon over haar bruiloft te praten. Mijn man en ik hebben wat spaargeld — 1500 dollar. Voor ons is dat veel geld, maar Kristina zei:
— Wat is dat voor een bedrag? Je kunt daar nog niet eens een normaal bruiloft mee organiseren. En jullie moeten ook nog een appartement voor ons kopen!
Ik was in de war:
— Waar moeten we zo veel geld vandaan halen?
— Verdien het! Wat hebben jullie gedaan terwijl ik er niet was? Jullie hadden meteen aan mijn toekomst moeten denken! En als dat niet kan, verkoop dan jullie huis.
Ik was geschokt:
— Lieverd, maar het is al moeilijk voor ons om werk te vinden…
— Jullie zijn zelf schuldig dat jullie mij zo laat hebben gekregen. Nu hebben jullie geen nut meer, het is gênant om met jullie uit te gaan, — zei ze en smeet de deur dicht.
Mijn man en ik zaten stil. We voelden een scherpe pijn in ons hart. Kan ons kind zoiets zeggen? We hebben altijd voor haar gezorgd…
Toen zei mijn man zacht, maar beslist:
— Zo is het, Kristina. We gaan het huis niet verkopen en we gaan geen geld voor je zoeken. Als je een groot bruiloft en een appartement wilt, verdien het zelf. We hebben je een opleiding gegeven, je bent slim en ambitieus, je kunt alles zelf.
Kristina sprong op:
— Jullie laten me toch niet in de steek?
— Nee, — antwoordde ik. — We houden heel veel van je. Maar je bent volwassen geworden en je moet leren niet alleen te eisen, maar ook zelf dingen te doen.
De dochter smeet de deur dicht. Ze belde lange tijd niet. We maakten ons zorgen, maar we probeerden niet als eerste contact op te nemen. Na een paar maanden kwam ze zelf langs.
— Mam, pap… — zei ze verlegen. — Ik heb een baan. Het is natuurlijk niet wat ik had gedroomd, maar nu begrijp ik hoe moeilijk het is om geld te verdienen.
Ze stopte, omhelsde ons en zei:
— Het spijt me. Ik had zo ongelijk…
We glimlachten. Eindelijk begreep onze dochter dat de liefde van ouders niet over een portemonnee met geld gaat, maar over zorg, steun en opvoeding.
Nu spaart Kristina zelf voor haar bruiloft, en we helpen haar graag. Maar niet omdat we verplicht zijn, maar omdat ze een volwassen en dankbare dochter is geworden.
