Mensen lachten om het kale hoofd van mijn moeder, die kanker had: ik was nog een kind en wilde haar zo graag helpen dat ik iets deed wat iedereen shockeerde 😢🫣
Toen mijn moeder ernstige gezondheidsproblemen kreeg, bracht mijn vader me naar het ziekenhuis. Hij zei dat ik afscheid van haar moest nemen — want misschien zou mama ons binnenkort verlaten… en voor heel lange tijd.
Ik was toen nog een kind en begreep niet precies waar ze heen zou gaan. Pas jaren later ontdekte ik de waarheid — mama vocht tegen de gevaarlijkste vorm van kanker.
Toen ze uit het ziekenhuis kwam en weer thuis was, merkte ik dat ze geen haar meer had. Ze was helemaal kaal. Het voelde vreemd en een beetje beangstigend om haar zo te zien.
Op een dag kon ik het niet langer inhouden en vroeg:
— Mama, waar is je haar?
Ze glimlachte, aaide over mijn hoofd en antwoordde:
— Ik heb het afgeknipt, lieverd. Het was gewoon te warm. Vind je mijn nieuwe kapsel mooi?
— Ja, — zei ik na een korte pauze, — maar nu lijk je op papa.
Toen wist ik nog niet dat haar haar was uitgevallen door de “chemo” — de behandeling die haar leven tijdelijk had gered.
Maar er was nog iets vreemds. Toen mama me weer naar school begon te brengen, merkte ik dat mensen op straat, in de bus, zelfs mijn klasgenoten, haar raar aankeken. Sommigen keken weg, anderen fluisterden, en sommigen namen zelfs stiekem foto’s van haar met hun telefoon.
Ik begreep niet waarom. Misschien vonden ze haar kapsel gewoon niet mooi.
Op een dag liepen we door de straat en zag ik drie meisjes stoppen en naar mijn moeder staren terwijl ze fluisterden.
— Mama, — vroeg ik toen, — waarom kijken ze zo naar jou?
Mama stopte, keek me aan en vertelde me voor het eerst de hele waarheid. Over de ziekte. Over de pijn. Over de angst dat ze me niet zou zien opgroeien. En over de echte reden waarom haar haar was verdwenen.
Op dat moment stortte mijn wereld in. Ik begreep dat ik iets moest doen om haar te steunen. En wat ik toen deed om mijn moeder te helpen, raakte haar diep 😢😱 Het vervolg van mijn verdrietige verhaal vertelde ik in de eerste reactie 👇👇
Maandenlang liet ik mijn haar groeien. Mijn klasgenoten lachten me uit, plaagden me en noemden me een meisje, maar ik trok me er niets van aan. Toen mijn haar lang genoeg was, pakte ik de tondeuse, ging voor de spiegel staan en schoor mijn hoofd kaal.
Daarna verzamelde ik al mijn haar in een klein plastic zakje en bracht het naar mama.
— Kijk, mama, — zei ik, — dit is mijn haar. Doe het op jouw hoofd.
Mama keek naar het zakje, begon eerst te lachen en daarna te huilen — van geluk. Ze omhelsde me zo stevig dat ik die omhelzing mijn hele leven zal herinneren.
— Jij bent mijn grootste schat, — fluisterde ze.
Een jaar later overleed mama. De ziekte bleek sterker te zijn. Maar ik denk nog steeds met een glimlach terug aan de dag dat ik haar mijn haar gaf. ❤️
