Toen mijn moeder 75 werd, besloten we haar te verrassen: de hele familie kwam bij haar thuis samen, net als in de goede oude tijd. Mama hield niet van feestjes, maar deze dag was bijzonder — de eerste zonder papa, met wie ze 52 jaar had geleefd.
’s Avonds, toen de gasten al naar huis gingen, riep mama me naar de keuken en gaf me een oude doos, vergeeld door de tijd. 😲😲
— “Deze is voor jou. Ik heb hem bewaard tot het juiste moment,” zei ze zacht.
Ik opende de doos en verstijfde. Binnenin zat… Vervolg in de eerste reactie ⬇️⬇️
Binnenin zaten brieven. Tientallen. Allemaal van mijn vader… maar niet aan haar — aan mij. De eerste was gedateerd 1986 — het jaar dat ik vijf jaar oud was.
Toen reisde hij vaak voor zijn werk, en ik dacht dat ik hem niet interesseerde. Hij was kil, streng, bijna een vreemde. Ik groeide op met het idee dat hij gewoon niet kon liefhebben.
Maar ik begon te lezen.
“Hallo zoon. Vandaag vertrek ik op zakenreis naar Koebysjev. Je huilde weer bij de deur, je wilde me niet laten gaan. Het spijt me dat ik niet bij je kan zijn. Ik werk voor jou. Ik hoop dat je dat op een dag zult begrijpen…”
Bij elke brief voelde ik iets in mij breken. Hij schreef hoe hij me miste, hoe trots hij op me was, hoe bang hij was dat ik zou opgroeien en denken dat hij slechts een strenge vader zonder gevoelens was.
“Nu leer je fietsen. Mama zegt dat je bijna niet meer valt. Ik zou zo graag bij je willen zijn…”
Maar hij had nooit één van die brieven verstuurd. Geen enkele.
— “Waarom heb je ze me niet eerder gegeven?” vroeg ik mama, terwijl ik mijn tranen nauwelijks kon bedwingen.
— “Hij vroeg me ze pas te geven als jij zelf vader zou zijn. Zodat je het zou begrijpen.”
Ik zat nog lang in de keuken met die brieven. Mijn vader is gestorven zonder te weten dat ik… nooit vader ben geworden.
🔁 Deel dit als jij ook iets met je meedraagt dat je nooit hebt kunnen zeggen. Misschien is het tijd om een oude doos te openen…
