Leerlingen pestten de nieuwe lerares en probeerden haar aan het huilen te maken, maar een paar minuten later gebeurde er iets onverwachts 😢😲
In klas 10 was er al lange tijd geen vaste leraar literatuur. De ene ging met zwangerschapsverlof, de andere hield het na een maand al voor gezien. Toen Anna verscheen – jong, rustig, verzorgd – keken de leerlingen elkaar aan:
„Weer zo één… Die houdt het vast niet lang vol.”
De eerste les begon meteen als een test.
— Goed, open jullie schriften… — begon de lerares.
— We hebben niks bij ons! — riep iemand achterin. Gelach.
— Misschien moet u zich eerst even voorstellen voordat u lesgeeft? — sneerde een ander.
— Goed. Anna… — zei ze kalm.
— Parfum uit de vorige eeuw en een bril zoals mijn oma! — het gelach werd luider.
Iemand speelde het geluid van een ezel af op z’n telefoon. De klas barstte in lachen uit. Terwijl ze voor het bord uitleg gaf, gooide een leerling een papieren vliegtuigje naar haar rug.
De lerares draaide zich om.
— Gaat u ook huilend wegrennen, zoals de vorige? — fluisterde iemand, maar luid genoeg zodat ze het kon horen.
Iemand geeuwde overdreven luid en liet zijn boek met een klap op de grond vallen. Anderen volgden — boeken vielen, stoelen piepten, en iemand bladerde openlijk door TikTok op z’n tablet.
En toen deed Anna iets onverwachts. Ze ging rustig op de rand van het bureau zitten en zei zacht, bijna terloops… De hele klas verstijfde bij haar woorden… Vervolg in de eerste reactie 👇👇
— Weten jullie, ik ben niet altijd lerares geweest. Precies een jaar geleden werkte ik op de afdeling oncologie voor tieners. Ze waren net als jullie. Sommigen droomden er alleen van om hun eindexamen te halen. Alles was belangrijk voor hen: boeken, gedichten, gewoon een gesprek.
— Een jongen, 17 jaar. Diagnose — sarcoom. We lazen samen boeken, want hij kon zelf al niet meer spreken.
De klas werd wat stiller.
— Hij hield de boeken vast, zelfs toen zijn vingers al niet meer mee wilden werken. Hij zei tegen mij: “Jammer dat ik vroeger niet van lezen hield. Nu zou ik alles geven om gewoon… in een normale les te zitten. Zonder infuus.”
Het werd merkbaar stiller in het lokaal.
— Een meisje uit de kamer ernaast — vervolgde de lerares — droomde ervan om naar school te gaan. Gewoon in een klas te zitten. Jullie, kinderen… jullie leven hun droom, maar gedragen je alsof het leven jullie iets verschuldigd is.
— Ik ga jullie niet sparen of smeken. Ik weet wat het waard is. En als jullie het zelf willen weten — ga dan vooral zo door.
Ze stond op, stapelde rustig de schriften op, zette haar bril recht en opende het klasboek. De rest van de les bleef het doodstil in het lokaal.
