Ik merkte dat onze vaste klant — een vrouw van ongeveer 65 jaar — alleen zat aan een grote tafel vol met eten en drinken 😢. Ze zag er erg verdrietig uit, en ik begreep meteen dat er iets aan de hand was.
— Wat is er aan de hand? Waarom ben je vandaag zo verdrietig? — vroeg ik.
— Vandaag is mijn verjaardag, mijn jubileum… en ik ben alleen. Ik had mijn kinderen en kleinkinderen uitgenodigd… maar niemand kwam. Ze hebben allemaal hun eigen zorgen, werk… Niemand kon komen.
Mijn hart brak, ik wist dat ik het feest van onze lieve klant moest redden. Ik vertel wat ik deed en hoop dat je mijn goede daad waardeert 👇👇
Ik werk al een paar jaar in dit café, en in die tijd ben ik een deel van dit kleine hoekje van de stad geworden, waar elke dag leek op de vorige, maar altijd iets bijzonders had.
Ik herinner me vooral één klant — een oudere vrouw van ongeveer 65 — die bijna elke dag kwam. Soms bestelde ze iets te eten, soms zat ze gewoon met een kop koffie, verdiept in haar gedachten.
Niemand kende haar naam, en op een bepaalde manier werd ze een deel van het café.
Die dag begon ik mijn middagdienst om 14:00 zoals gewoonlijk. Ik zag haar — die oude vrouw die alleen zat aan een grote tafel in een hoek van de zaal. Er was iets mis. Normaal zat ze bij het raam, maar vandaag… Ze zag er erg eenzaam uit.
Ik liep naar haar toe en begroette haar.
Ze keek me moe aan en antwoordde zacht:
— Goedendag.
Er zat zoveel verdriet in haar stem dat ik meteen wist dat er iets mis was.
— Wat is er aan de hand? Waarom ben je vandaag zo verdrietig?
— Vandaag is mijn verjaardag en ik ben alleen. Ik had mijn kinderen en kleinkinderen uitgenodigd… maar niemand kwam. Ze hebben allemaal hun eigen zorgen, werk… Niemand kon komen.
Ik voelde een zwaar gevoel in mijn hart. Ze zat alleen in het café op deze belangrijke dag.
— Ik begrijp dat dit je erg verdrietig maakt? — vroeg ik voorzichtig.
Ze knikte en zuchtte, keek nog eens uit het raam.
Ik wist dat ik niet gewoon kon blijven staan. Ik moest iets doen. Toen kreeg ik een idee.
— Wat als we een kleine verrassing voor je maken? Ik kan je iets speciaals aanbieden, als onze meest gewaardeerde klant.
Ze keek me nieuwsgierig aan.
— Wat bedoel je? — vroeg ze, hoewel er nog steeds enige twijfel in haar stem zat.
Ik glimlachte.
— Ik stel voor dat je deze dag doorbrengt alsof je gasten hebt. Laat ons, het personeel, je gezelschap houden. Ik zal ook graag bij je zitten.
Ik vroeg mijn collega’s om een korte pauze te nemen, en samen dekten we de tafel. We versierden het met bloemen, voegden een paar desserts en drankjes toe, en nodigden haar uit om te gaan zitten.
Al snel voelde de vrouw zich veel beter. Ze begon te glimlachen, en haar blik werd levendiger. Toen ze het eerste stuk taart proefde, straalden haar ogen als die van een klein meisje.
