In het vliegtuig legde de jongen achter mij plotseling zijn vieze voet op mijn armleuning — en ik moest hem een lesje in beleefdheid geven 😲😢
Het vliegtuig had net zijn kruishoogte bereikt. Ik zat comfortabel bij het raam, had mijn oortjes in en mijn boek open. Alles was rustig, tot iets kouds en onaangenaams mijn armleuning aanraakte.
Ik draaide me langzaam om — en verstijfde. Op mijn armleuning lag een vuile voet in een witte, maar al lang grijs geworden sok.
— Hé! — riep ik verontwaardigd. — Wat is dit in hemelsnaam?!
De jongen achter mij deed geen enkele moeite om zijn voet weg te halen. Zonder op te kijken van zijn tijdschrift zei hij lui:
— Ontspan je, meisje. Het is gewoon een beetje krap hier.
— Krap? Dat is nog geen excuus om je voeten overal neer te zetten! — zei ik scherp, terwijl de woede in me opborrelde.
Hij keek me eindelijk aan, grijnsde en zei, zonder zijn voet te bewegen:
— Als het je niet bevalt, ga dan lekker naar de business class. Daar is meer ruimte, heb ik gehoord.
Een paar passagiers draaiden hun hoofd. Ik voelde mijn gezicht warm worden van ergernis.
— Wil je dat ik je ook een kussentje breng? Of misschien een pedicure geef?
Hij snoof spottend.
— Jij bent echt te gespannen. Ontspan je, ik doe niemand kwaad.
— Nee, alleen mijn armleuning met je sok, — mompelde ik. — Geweldige start van de vlucht.
Ik haalde diep adem en besloot geen scène te maken. In plaats daarvan bedacht ik een les in beleefdheid die hij nooit meer zou vergeten 🤔🫣 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Ik vroeg de stewardess om een kop thee — heet, zwart, zonder suiker.
Een paar minuten later stond de kop op het tafeltje. Ik voelde opnieuw zijn hiel mijn elleboog raken.
Ik draaide me langzaam om, glimlachte en zei rustig:
— Weet je, je had gelijk… we moeten echt wat meer ontspannen.
En toen, zogenaamd per ongeluk, gooide ik de hete thee precies over zijn voet.
— Aaaah! Ben je gek geworden?! — schreeuwde hij terwijl hij snel zijn been terugtrok.
— Oh, sorry, — zei ik met het meest onschuldige gezicht ter wereld. — Het is hier gewoon zo krap… je begrijpt het wel.
De passagiers probeerden hun lach in te houden. Zelfs de stewardess, die langsliep, gaf me een subtiele knipoog.
De rest van de vlucht zat de jongen muisstil, met beide voeten netjes onder zijn stoel.
Lesje in beleefdheid geleerd.
