In de metro schreeuwde een geïrriteerde luitenant-kolonel tegen een jonge vrouw — maar zijn gezicht werd lijkbleek toen de vrouw haar jas uittrok 😲😱
In de coupé heerste de gebruikelijke ochtendrust — het geratel van de trein, hier en daar een gesprek en de geur van koffie uit thermoskannen. Mensen zaten verdiept in hun telefoons, onderweg naar hun werk.
Bij een halte stapte een jonge vrouw in — tenger, niet groot, met een nette knot en een kalme blik. Ze droeg een beige jas met een ceintuur, dichtgeknoopt tot aan haar hals.
Ze ging tegenover een man in militair uniform zitten, met medailles op zijn borst. Het was een luitenant-kolonel — streng, zelfverzekerd, met de houding van iemand die gewend is aan gezag.
Hij keek naar haar en fronste zijn wenkbrauwen. Het leek alsof er iets onder haar jas uitstak dat op een uniform leek — een donkergroene kraag.
Een vonkje irritatie flitste in zijn ogen. Misschien was het verveling, misschien trots, maar iets dreef hem tot wat hij daarna deed.
— Wat heb jij daar onder je jas? — vroeg hij scherp, terwijl hij naar voren boog.
De jonge vrouw keek verbaasd naar hem, maar zweeg.
— Ik vraag je, waar heb je dat uniform vandaan?! — verhief de luitenant-kolonel zijn stem. — Wat is dit, speel je soldaatje? Of heb je het op internet gekocht voor likes?
Enkele passagiers draaiden zich nieuwsgierig om.
De vrouw ademde langzaam uit.
— Sorry, maar ik heb u geen toestemming gegeven om op die toon tegen mij te spreken, — zei ze kalm.
— Geen toestemming?! — barstte hij uit. — Ik dien al twintig jaar in het leger en ik zal niet toestaan dat iemand die er niets mee te maken heeft een uniform draagt! Dat is heilig! Trek het meteen uit!
Hij sprak luid en dwingend, zodat zelfs de mensen in de buurt ophielden met fluisteren. De vrouw bleef stil zitten en keek hem recht in de ogen.
— Bent u klaar? — vroeg ze zacht.
De luitenant-kolonel wilde antwoorden, maar verstijfde toen ze langzaam haar ceintuur losmaakte en haar jas uittrok. Op dat moment betreurde hij diep zijn woorden en was geschokt door wat hij zag 😲😱
👉 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Onder de jas droeg ze een perfect gestreken militair uniform met het embleem van de speciale eenheden en het ranginsigne van een majoor. Op haar borst glansden onderscheidingen. De vrouw haalde haar identiteitsbewijs tevoorschijn en legde het voor hem neer.
— Majoor van de speciale eenheden, — zei ze rustig, zonder haar stem te verheffen. — Fijn om te zien dat u de eer van het leger zo vurig verdedigt. Vreemd alleen dat u dat doet door een collega in het openbaar toe te schreeuwen.
Er viel een doodse stilte in de coupé. De luitenant-kolonel was lijkbleek, zijn lippen trilden. Hij wilde iets zeggen, maar de woorden bleven steken in zijn keel.
— Ik denk dat het commando graag zal horen hoe u “de eer verdedigt” — en met wie u denkt zo te kunnen praten, — vervolgde ze, terwijl ze haar jas weer dichtknoopte. — Of misschien biedt u gewoon uw excuses aan?
De man slikte moeizaam, leunde achterover en fluisterde nauwelijks hoorbaar:
— Sorry, kameraad majoor… Ik… wist het niet.
Ze knikte, zonder hem aan te kijken.
— Soms is het beter om eerst te weten met wie je praat, — zei ze zacht en stapte bij het volgende station uit, terwijl er een gespannen stilte achterbleef.
De passagiers keken naar de luitenant-kolonel, die zijn blik niet ophief — hij slaakte slechts een diepe zucht.
