Ik trok mijn capuchon recht en probeerde mijn haar te verbergen — inmiddels dun en verbleekt door een nieuwe ronde chemo. De metro was druk, maar ik wist een zitplaats bij de deur te bemachtigen. Ik voelde me uitgeput, mijn lichaam deed pijn, elke ademhaling kostte moeite.
Naast me stond een vrouw van ongeveer zestig met een jongetje van een jaar of zes. Hij ging meteen op de vrije plek zitten, en de vrouw zuchtte diep en sprak me aan:
— Jonge dame, wilt u alstublieft uw plaats afstaan? Het is moeilijk voor mij om te blijven staan.
Ik hief mijn hoofd een beetje — mijn krachten waren bijna op.
— Sorry, ik kan niet, — zei ik zacht, met neergeslagen blik, — laat uw kleinzoon u de plaats geven.
Ze fronste en hief haar stem:
— Wat bedoel je, je kunt niet? Je bent jong! Waar is je respect? Mijn jongen is een kind, en jij — dit is gewoon schandalig! Kijk eens hoe ze zich gedraagt!
De mensen om ons heen begonnen te kijken, sommigen begonnen ook te mopperen.
Toen besloot ik iets te doen waardoor de vrouw me geschokt aankeek, haar excuses aanbood en zelfs uitstapte vóór haar eigen halte. Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Ik deed langzaam mijn capuchon af, onthulde mijn kale hoofd en zei met bitterheid in mijn stem:
— Ik heb kanker. Ik heb net chemotherapie ondergaan. Daarom kan ik niet opstaan. Ik vraag geen begrip, maar wel dat u niet tegen mij schreeuwt.
De vrouw verstijfde. Een minuut lang bleef het stil.
Sommige mensen keken nu anders naar me — niet met afkeuring, maar met medelijden en misschien respect.
Ik trok mijn capuchon weer op, probeerde mezelf te verbergen voor de blikken van anderen.
In de metro — tussen gewone, onverschillige gezichten — voelde ik me tegelijkertijd erg alleen en ongelooflijk sterk.
Heb ik het juiste gedaan? Ik had echt pijn, maar ik heb respect voor ouderen.
