In de dierentuin speelde een klein meisje met een otter, aaide haar en lachte van blijdschap: iedereen was vertederd door dit ontroerende tafereel, tot een dierenverzorger plotseling naar de ouders toe kwam en onverwachts zei: “Breng uw dochter onmiddellijk naar een dokter.” 😨😱
Die dag bezocht het gezin een kinderboerderij — een plek waar kinderen niet alleen dieren van een afstand konden bekijken, maar ze ook mochten aanraken, voeren en zelfs met ze spelen. Voor het kleine meisje was het een echt avontuur.
— Mama, kijk, wat een enorme schildpad! — riep ze terwijl ze van het ene verblijf naar het andere rende.
— Papa, kunnen wij thuis ook zulke konijntjes hebben? Ze zijn zo zacht!
De ouders lachten, blij om haar enthousiasme te zien.
Toen ze bij het otterverblijf kwamen, bleef het meisje plotseling staan, betoverd.
— Mama, kijk! Ze zwemt naar mij toe!
Een van de otters zwom inderdaad naar de rand van het bassin, klom op een steen en strekte haar kleine pootjes uit naar het meisje.
Het meisje hurkte neer en begon haar natte vacht te aaien. De otter liep niet weg — integendeel, ze drukte zich tegen haar knie, raakte haar handen aan en bewoog haar snorharen alsof ze aan haar rook.
Iedereen om hen heen glimlachte: het tafereel was zo aandoenlijk dat veel bezoekers bleven staan om te kijken.
Maar plotseling stopte de otter met spelen. Ze begon rusteloos heen en weer te zwemmen, kwam weer naar het meisje toe, raakte haar buik aan, dook terug in het water, zwom langs de rand en kwam opnieuw vlak naast haar boven. Haar bewegingen werden onrustig — ze piepte zacht en tikte met haar pootjes op de steen.
— Ze is vast gewoon moe, — zei de vader glimlachend. — Kom, we gaan verder.
Toen ze het ottergebied verlieten, kwam een man in uniform naar hen toe.
— Pardon, — zei hij vriendelijk. — Ik werk hier. Was u net bij onze otter Luna?
— Ja, ze is zo lief, — antwoordde de moeder glimlachend.
De man zuchtte en zei ernstig:
— Schrik niet, maar u zou uw dochter beter meteen door een arts laten onderzoeken.
De ouders keken elkaar verbaasd aan.
— Waarom? Is er iets mis? Heeft het met de otter te maken? Is ze ziek?
Toen zei de verzorger iets wat de ouders sprakeloos maakte 😨😲
(Vervolg in de eerste reactie 👇👇)
— Nee, nee, — haastte hij zich om hen gerust te stellen. — Alles is in orde. Het is alleen dat… Luna bijzonder is. Ze woont hier al vijf jaar, en in die tijd hebben we iets vreemds opgemerkt. Elke keer dat een bezoeker — vooral een kind — ziek bleek te zijn, gedroeg ze zich precies zoals vandaag.
— Ziek? — herhaalde de moeder, terwijl ze bleek werd.
— Ja. Een jongetje dat ze op dezelfde manier ‘besnuffelde’ als uw dochter, werd later gediagnosticeerd met een tumor in een vroeg stadium. Ze ruikt dingen die wij mensen niet kunnen waarnemen. Misschien denkt u dat het toeval is… maar ik zou uw kind toch laten nakijken.
De ouders wisten niet wat ze moesten zeggen. Eerst geloofden ze het niet, maar de woorden van de man bleven door hun hoofd spoken. De volgende dag gingen ze naar het ziekenhuis.
Na het onderzoek zeiden de artsen:
— Goed dat u gekomen bent. De ziekte is nog in een vroeg stadium, en we kunnen helpen.
Later, toen ze terugkeerden naar de dierentuin, liep het meisje naar het otterverblijf, boog zich voorover en fluisterde zacht:
— Dank je, Luna.
