Ik merkte op dat er op verschillende plekken in mijn tuin vreemde, feloranje bolletjes lagen. Bij het hek, bij een oude boomstronk, zelfs in het bloembed. 😲 In het begin dacht ik dat het speelgoed was, of misschien bessen die vogels hadden meegebracht. Maar elke dag werden het er meer, en ze zagen er steeds vreemder uit. 🤔
Ik werd achterdochtig. Ik hou er niet van als er onbekende dingen op mijn terrein verschijnen – vooral niet als ik een hond heb. En natuurlijk betrapte ik mijn hond er op een dag op dat hij zo’n “bolletje” zat te kauwen. 😥
Mijn hart sloeg een slag over. Ik belde meteen de dierenarts om uit te zoeken wat het was… 😲😲 Het bleek dat het… Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Ik belde direct de dierenarts. In paniek probeerde ik uit te leggen dat mijn hond misschien een onbekende paddenstoel had gegeten, of erger nog – een chemisch middel.
De dierenarts luisterde, stelde me gerust en zei dat ik de hond in de gaten moest houden. Hij vroeg ook: “Maak een foto en stuur het, misschien herken ik het.” Ik stuurde de foto.
Een paar minuten later belde hij terug: “Dat is een slijmzwam. In de volksmond noemt men het ‘heksenboter’ of ‘wolvenmelk’. Niet heel giftig, maar zeker niet eetbaar – noch voor mensen, noch voor dieren.”
Het bleek een bijzondere schimmel te zijn – leeft op half verrot hout en boomstronken, ziet eruit als opgeblazen bolletjes en kan soms zelfs “ademen” of “bewegen”.
Het is een soort schimmel die jaren kan overleven zonder water of voedsel. En hoewel hij niet dodelijk is, kan hij bij contact huid- of slijmvliesirritatie veroorzaken – vooral als je hem kapotdrukt.
Gelukkig was er niets met mijn hond aan de hand. Maar ik wilde geen risico nemen – ik heb alle “wolvenmelk” verzameld en op veilige afstand van het erf verbrand.
