Ik zag een hond midden in de winkel zitten met een riem, maar zonder eigenaar: ik wilde hem meenemen naar huis, maar toen kwam de winkelmanager naar me toe en vertelde me de vreselijke waarheid 😱😱
Ik ging gewoon even naar de supermarkt voor wat gewone boodschappen. Geen speciale plannen – brood, melk, iets voor bij de thee. Alles ging zoals altijd. Ik liep langs de schappen, hoorde hoe het winkelwagentje piepte in de bochten, iemand verderop praatte over kortingen. Ik kwam bij de huishoudafdeling – ik had batterijen nodig voor de afstandsbediening.
En toen stopte ik.
Recht bij het gereedschapsvak, tussen de dozen en lampen, zat een hond. Hij zat daar gewoon, stil, alsof hij deel uitmaakte van het interieur. De riem lag op de grond, alsof iemand hem net had losgelaten. Maar er was niemand in de buurt. Geen baasje, geen spoor van haastig vertrek.
Ik bleef staan, verwachtte dat elk moment iemand zou komen aanrennen, zijn naam zou roepen, zich zou verontschuldigen. Maar er gebeurde niets. De hond zat daar rustig en keek me recht aan. Hij trilde niet, jankte niet. Hij… wachtte gewoon. Het was het meest beklemmende en ontroerende dat ik ooit had gezien.
Ik kon niet zomaar voorbijlopen. Hij droeg een halsband – dus hij had een thuis. Een eigenaar. Ik keek om me heen, liep naar de aangrenzende afdelingen, vroeg het aan het personeel, maar niemand wist iets. Niemand had hem eerder gezien. Niemand wist hoe hij daar terecht was gekomen.
Ik had bijna besloten om hem mee naar huis te nemen. Ik kon hem daar niet zomaar achterlaten. Mijn gedachten gingen meteen aan het werk: waar zou hij slapen? Wat zou hij eten?
Maar toen kwam de winkelmanager naar me toe. Hij bleef naast me staan en zei zachtjes iets dat me zo schokte dat ik zeker tien minuten verstijfd bleef staan. Vervolg in de eerste reactie 👇👇
— “Oh, sorry, is hij van jou? Dat is Richie. Zijn baasje werd onwel, hier in het gangpad tussen de schappen. Een paar uur geleden. We hebben een ambulance gebeld, hij is meegenomen naar het ziekenhuis. En de hond bleef achter. Ze kwamen altijd samen. Hij hield altijd de riem vast. Maar toen hij op de brancard werd gelegd… liet hij los. Het arme dier wist niet waar hij heen moest. Dus is hij gebleven. Wachtend.”
Ik voelde iets in mijn borst breken. Richie bleef. Alleen. Zonder commando’s, zonder uitleg. Maar hij vertrok niet. Hij bleef zitten op de plek waar hij zijn wereld voor het laatst had gezien.
Hoeveel tijd is er verstreken? Hoeveel klanten zijn gewoon voorbijgelopen zonder iets te merken? En hij… bleef wachten.
Ik stelde aan de manager voor om de hond tijdelijk mee naar huis te nemen tot zijn baasje terugkeert, en ik liet mijn adres en telefoonnummer achter.
Was iedereen op aarde maar zo trouw als deze hond.
