Ik stapte het huis uit en op de drempel zag ik een enorme beer die een berenjong in zijn bek hield: Terwijl ik hem met schrik aankeek, legde de berin het kleintje voorzichtig op de grond en deed iets totaal onverwachts 😨😱
Mijn vrouw en ik waren bijna een maand geleden in de bergen gaan wonen. We waren het stadsleven zat — het constante lawaai, de files, de buren achter de muren. Hier was alles anders: frisse lucht, de geur van dennenbomen, stilte en rust, alleen doorbroken door het geknetter van het haardvuur ’s avonds.
Ons leven had eindelijk het ritme gevonden waar we van droomden. Maar op een dag veranderde alles.
Een paar dagen achter elkaar zagen we sporen bij de veranda. Eerst dachten we dat het eekhoorns waren, of misschien wasberen. Daarna dachten we aan vossen.
Maar na verloop van tijd werden de sporen groter… en verser. Ik hoopte dat het geen wolven waren — en al helemaal geen beer. Maar ik had het mis.
Die ochtend ging ik naar buiten om wat hout te halen. Nauwelijks had ik de deur geopend of ik verstijfde.
Recht voor me, op de houten veranda, stond een enorme bruine beer. En in haar bek — een kleine welp.
Ik hield mijn adem in. De berin gromde niet, bewoog niet. Ze stond daar gewoon en keek me recht in de ogen.
Ik herinnerde me alle adviezen over wat te doen als je een beer tegenkomt: niet bewegen, niet schreeuwen, niet in de ogen kijken… maar ik deed het al.
De beer zette langzaam een stap naar voren. Mijn hart bonsde in mijn borst.
“Dat was het,” dacht ik. “Het is voorbij.”
Maar de berin legde het kleintje voorzichtig op de grond. Ik dacht dat ze me wilde aanvallen en eerst haar bek moest vrijmaken. Maar toen deed ze iets totaal onverwachts 😱😱
Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Het dier wees met haar poot naar het kleintje. Het jonkie jammerde zacht. En toen zag ik het — op zijn rug zat een stuk ijzerdraad vast. Een oud stuk valstrik had zich in zijn huid geboord en een diepe wond achtergelaten.
Nu begreep ik waarom ze gekomen waren.
De berin deed een stap achteruit en gromde zacht, alsof ze wilde waarschuwen: “Voorzichtig.”
Ik hief mijn handen op om te laten zien dat ik geen kwaad wilde doen en zakte langzaam op mijn knieën.
“Het is goed,” fluisterde ik. “Ik zal helpen.”
Het jong trilde, maar bewoog niet. Voorzichtig pakte ik het draad vast, trok eraan… en bevrijdde het. De kleine schreeuwde van pijn, en op dat moment brulde de berin en ging op haar achterpoten staan.
Ik bevroor.
“Ik red hem alleen maar!” riep ik luid, terwijl ik probeerde kalm te blijven en geen angst te tonen.
De beer bleef nog een paar seconden staan, zakte toen weer op vier poten en keek me opnieuw aan. Deze keer zag ik vertrouwen in haar ogen.
Ik riep mijn vrouw:
“Breng het verband! En de EHBO-doos, snel!”
Samen verzorgden we het jong en verbonden de wond. De hele tijd bleef de moeder naast ons staan, onbeweeglijk. Alleen haar zware ademhaling was te horen — ze hield elk van mijn bewegingen in de gaten.
Toen we klaar waren, deed ik een stap achteruit. De berin pakte haar kleintje voorzichtig op en liep zonder om te kijken het bos in.
Sindsdien zijn er enkele weken verstreken. Soms zien we ’s ochtends verse sporen bij de veranda. En elke keer glimlach ik — want nu weet ik wie het is. 🐻🌲
