Ik reis met de trein met een gebroken arm, en dan eist een brutale vrouw dat ik mijn plaats aan haar afsta en schreeuwt tegen me: ik moest haar een lesje leren 😨😢
Drie dagen geleden brak ik mijn arm — ik viel ongelukkig van de trap. De pijn was bijna ondraaglijk, pijnstillers hielpen nauwelijks, maar het ergste was de machteloosheid.
Ik besloot tijdelijk naar mijn ouders te gaan. Voor hen is het rustiger, en voor mij makkelijker. Ik kocht een ticket voor een coupe, onderbed, want met mijn arm kon ik niet op het bovenste bed klimmen. Ik ging zitten en maakte het me een beetje comfortabel. De trein schokte, en al snel kwam er een vrouw de coupe binnen. Rond de vijftig. Verzorgd, zelfverzekerd, met een verwijtende blik — en die blik doorboorde me meteen.
Ik wist meteen: dit wordt niet makkelijk. Ze keek me vanaf het begin al ontevreden aan, zag mijn kaartje en zei scherp:
— Jonge man, ik reis altijd op het onderste bed. Maak plaats.
— Sorry, maar ik heb een breuk, — antwoordde ik rustig terwijl ik mijn ingegipste arm liet zien. — Ik heb dit plekje bewust gekozen, ik kan niet op het bovenste bed komen.
Ze mat me met een blik, en verhoogde toen plotseling haar stem:
— En wat dan nog? Jongeren hebben tegenwoordig helemaal geen respect meer! Ik ben een oudere vrouw, en jij ligt hier maar zo te hangen! Waar is je geweten?!
Lawaai op de gang, afkeurende blikken. De vrouw speelde duidelijk voor het publiek. Toen kwam de coupegenoot binnen, een man van ongeveer veertig, stevig, verzorgd, met een dure horloge. Het werd meteen duidelijk dat de vrouw alleen op het onderste bed wilde zitten om met de buurman te flirten.
Nadat ik geweigerd had, ging ze tegenover me zitten, propte zich bij de buurman en schakelde meteen over op charme en flirten. Ik was gewoon geschokt door haar gedrag.
Toen kreeg ik een idee — zo’n brutale vrouw moest een lesje krijgen. Niet met hysterisch gedoe of ruzie, maar… elegant. 😬 Verder in de eerste reactie 👇👇
Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn, opende de camera en begon te filmen. Toen zei ik rustig:
— Weet je, ik heb alles opgenomen. Je geschreeuw, je druk zetten, het negeren van medische aanwijzingen. En het grappige is — jij bent toch ambtenaar? Je hebt het speldje van het Ministerie van Onderwijs op je tas.
Ze werd bleek.
— Ik kan deze video naar het ministerie sturen, met een commentaar over hoe je met mensen met een beperking omgaat. Hoe je beledigt en manipuleert. Ik weet zeker dat ze dat erg interessant zullen vinden.
De buurman grinnikte zacht en schoof van haar weg. Ze zat daar alsof ze koud water over zich heen had gekregen.
— Ik… ik bedoelde het niet zo… — mompelde ze, zonder haar eerdere brutaliteit.
— Ik hoop dat je de volgende keer twee keer nadenkt voordat je iets van anderen eist met geschreeuw en druk — voegde ik kalm toe en stopte de telefoon weg.
Ze bracht de rest van de reis zwijgend door in de hoek, zonder flirtpogingen of opmerkingen.
