Mijn ouders hebben een eigen huis buiten de stad en een drie-kamer appartement dat ze verhuren. Mijn man, onze twee kinderen en ik wonen in een klein appartement. Onlangs ontdekte ik dat ik zwanger ben van ons derde kind en besloot ik om mijn ouders om hulp te vragen, aangezien ze altijd gedroomd hebben van kleinkinderen en beloofd hadden ons te helpen.
Maar het antwoord dat ik van mijn ouders kreeg, was een volledige verrassing voor mij. Nu weet ik niet meer hoe ik verder met hen moet omgaan of hoe ik mijn kinderen onder deze omstandigheden moet opvoeden.
Ik deel mijn verhaal via de link in de reacties 👇👇😢
Mijn ouders zijn al 60 jaar en ik had altijd geloofd dat ze er voor me zouden zijn in moeilijke tijden. Ik ben hun enige dochter en was er zeker van dat ze zouden helpen als er een moeilijk moment in mijn leven zou komen. Maar de werkelijkheid was heel anders.
Toen ik 30 was, trouwde ik. Nog voordat het huwelijk voorbij was, begonnen de eindeloze gesprekken: “Wanneer komen de kleinkinderen?”. Het leek erop dat mijn ouders echt droomden van grootouders worden.
Mijn zwangerschap was niet gemakkelijk — ik droeg een tweeling. Negen maanden vol zorgen en vermoeidheid, maar toen onze jongens geboren werden, dacht ik dat alles nu anders zou zijn.
Ik dacht dat mijn ouders meteen betrokken zouden raken, zouden helpen, zouden komen om de baby’s te zien en met hen te spelen… Maar…
In twee jaar tijd hebben mijn ouders ons slechts drie keer bezocht, terwijl we in dezelfde stad wonen. Geen hulp, geen steun — alleen telefoontjes op feestdagen en zeldzame bezoeken.
Mijn schoonmoeder is ook verder gegaan met haar eigen leven — ze heeft een romance, plannen voor een tweede huwelijk, en eerlijk gezegd maakt het haar niets uit wat er met ons gebeurt.
En nu ben ik weer zwanger. We zijn in paniek: hoe gaan we met z’n vijven in een klein appartement wonen? Er is nu al niet genoeg ruimte, de kinderen groeien en hebben meer ruimte nodig. Ik ben nog steeds met verlof en mijn man werkt als beveiliger en doet daarnaast taxiwerk.
Mijn ouders hebben een drie-kamer appartement, maar ze verhuren het en wonen buiten de stad in hun eigen huis. Ik had gehoopt dat ze konden helpen.
Ik stelde voor om van woning te wisselen, aangezien het voor hen makkelijker zou zijn om in ons appartement te wonen, terwijl wij echt meer ruimte nodig hebben!
Maar mijn moeder antwoordde met een scherpe weigering:
— Wij hebben jou opgevoed en om niets gevraagd van iemand. Dus jullie moeten ook leren zelfstandig te leven.
Mijn laatste hoop was mijn schoonmoeder. Maar toen we haar om hulp vroegen, was haar antwoord net zo onverschillig:
— Laat me mijn leven leven. Ik ga trouwen.
We zitten nu in een impasse. Het appartement en de auto verkopen? Zelfs dan zouden we niet genoeg geld hebben voor iets groters. In dezelfde omstandigheden blijven betekent de kinderen in krappe en ongemakkelijke situaties brengen.
Vragen of mijn ouders het ontbrekende bedrag willen lenen? Ze weigerden.
Wat het meest pijn doet, zijn niet de materiële moeilijkheden. Het is pijnlijk om te beseffen dat de mensen die het dichtst bij me staan zich afwenden, terwijl hun steun zo hard nodig was.
Ik begrijp dat mijn ouders hun eigen leven hebben, maar is het echt te veel gevraagd om je kleinkinderen te helpen?
Hebben jullie ooit zo’n verraad van de familie meegemaakt? Hoe hebben jullie jullie huisvestingsproblemen opgelost?
