Mijn vriendinnen zeiden dat ik gek was geworden toen ik weer aandacht begon te besteden aan mannen. Ik ben 54 jaar, mijn man heeft me verlaten. Ik wilde me gewoon weer een vrouw voelen – mooi, begeerd, waardevol.
En toen verscheen Victor in mijn leven. We waren buren en kwamen elkaar soms tegen in het park. Onze gesprekken werden langer, onze blikken warmer. Uiteindelijk vroeg hij me mee uit op een date.
Ik besloot dat de ontmoeting bij mij thuis zou plaatsvinden. De hele dag bereidde ik een verfijnd diner voor, stak kaarsen aan en koos mijn mooiste jurk.
Precies om zeven uur ging de deurbel. Ik deed open… en verstijfde. Dit had ik absoluut niet verwacht. Het vervolg vind je in de reacties👇👇
Ik ben 54 jaar, een zelfverzekerde en ervaren vrouw. Ik was 26 jaar getrouwd, maar op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik beter verdiende.
Ik nam geen overhaaste beslissingen en handelde niet impulsief. Ik wachtte tot mijn zoon naar de universiteit ging en vertrok, daarna pakte ik mijn spullen en ging weg.
Ik had een klein appartement dat ik van mijn moeder had geërfd. Eerder hadden mijn man en ik het plan om het aan onze zoon te geven, maar nu besloot ik dat hij zelf voor zijn woning moest zorgen. Ik zou eindelijk gaan leven zoals ik wilde.
In het begin was het wennen. Mijn ex-man probeerde me terug te krijgen, beloofde dat alles anders zou worden, maar ik wilde niet terug in die kooi. Ik begon om me heen te kijken, leerde vrij te zijn en ervan te genieten.
Mijn vriendinnen zeiden dat ik gek was geworden toen ik weer aandacht begon te besteden aan mannen. Maar ik wilde me weer een vrouw voelen – mooi, begeerd, waardevol.
Er gingen een paar jaar voorbij, en ik leerde Victor kennen. We waren buren en kwamen elkaar soms tegen in het park. Onze gesprekken werden langer, onze blikken warmer. Uiteindelijk vroeg hij me mee uit op een date.
Ik besloot dat de ontmoeting bij mij thuis zou plaatsvinden. Ik wilde hem verrassen met mijn kookkunsten. Ik bereidde een verfijnd diner, stak kaarsen aan en koos mijn mooiste jurk. Ik was nerveus, maar keek uit naar een leuke avond.
Precies om zeven uur ging de deurbel. Ik deed open… en verstijfde. Victor stond daar. Zonder bloemen. Zonder chocolade. Zonder het kleinste teken van attentie.
— Ben je echt met lege handen gekomen? — vroeg ik verbaasd.
— Wat maakt dat uit? We zijn toch geen kinderen meer, — antwoordde hij nonchalant.
— Juist, — glimlachte ik spottend. — Tot ziens.
Ik sloeg de deur recht voor zijn neus dicht.
Ik was woedend. Hoe kan een volwassen man zich zo gedragen? Maar door de jaren heen heb ik één belangrijke waarheid geleerd: ik moet mezelf waarderen.
Als een man me vanaf het begin niet als een vrouw ziet, maar gewoon als een gezellige gesprekspartner of een huishoudster in de keuken, dan zal het nooit beter worden.
Later verspreidde Victor door de hele buurt geruchten dat ik arrogant was en voor altijd alleen zou blijven. Nou en? Liever alleen dan met iemand die me niet weet te waarderen.
Misschien ontmoet ik ooit nog een echte man. Of zijn die al uitgestorven?
Wat denken jullie? Heb ik het juiste gedaan?
